Τί να πείτε στο παιδί σας για να το προστατέψετε από τον εκφοβισμό

Ο εκφοβιστής, ξεκινάει συνήθως με μία λεκτική επίθεση. Αν δει ότι το θύμα αναστατώνεται, ενισχύει τον εκφοβισμό. Αν ο εκφοβιστής νιώσει ένα αίσθημα δύναμης και υπεροχής, η επίθεση συνήθως κλιμακώνεται. Καλό είναι το παιδί σας να τα ξέρει αυτά πριν την πρώτη επίθεση που θα δεχτεί, ώστε να είναι προετοιμασμένο.

«Στοπ! Δε μου αρέσει αυτό!» Και να πάει να βρει έναν ενήλικο αμέσως.

Για παράδειγμα:

• Είναι η σειρά μου τώρα.
• Έ, σταμάτα το αυτό.
• Τα χέρια σου μακριά μου.
• Δεν πληγώνουμε τους άλλους!
• Δε μου αρέσει να με λες έτσι, λέγε με με το όνομά μου παρακαλώ.
• Στοπ! Δε μου αρέσει αυτό!

Παίξτε με το παιδί σας, κάνοντας το ένα κουκλάκι να επιτίθεται λεκτικά ή σωματικά σε ένα άλλο και ρωτήστε το παιδί σας ‘Τώρα τί μπορεί να πει το κουκλάκι που δέχτηκε επίθεση;’ Αφήστε το παιδί να σκεφτεί και να απαντήσει. Μετά πείτε του τί θα απαντούσατε εσείς.

Όταν τα παιδιά δέχονται εκφοβισμό, συχνά δε το λένε στους γονείς και τους φροντιστές τους γιατί φοβούνται ότι θα ‘πέσουν’ στα μάτια τους. Αν με το παιδί σας έχετε μία σχέση που τη διακρίνει η ασφάλεια, ο σεβασμός και η αλληλοκατανόηση, μία σχέση όπου το παιδί θα νιώθει άνετα να σάς πει ακόμα και κάτι που μπορεί να το εκθέσει σε εσάς, χωρίς να διακινδυνεύει να δεχτεί κριτική ή τιμωρίες, τότε είναι πιο πιθανό τα περιστατικά εκφοβισμού να φτάνουν απευθείας σε εσάς.

Τα παιδιά συχνά βγάζουν το συμπέρασμα ότι αφού το λέει ένα άλλο παιδάκι, έτσι πρέπει να είναι. «Αφού μου λέει ότι είμαι χοντρός, τότε είμαι.» «Αφού μου λέει ότι είμαι χαζή, τότε είμαι.» Δε θέλουμε το παιδί να φτάσει στο συμπέρασμα ότι ευθύνεται για την επίθεση που έλαβε. Ακόμα και αν το παιδί που το αποκαλέσανε χοντρό, είναι πιο γεμάτο από τα άλλα, πάλι δεν δικαιολογείται αυτού του είδους η επίθεση. Καμία επίθεση δεν είναι αποδεκτή!

Πείτε: ‘Αυτό δεν έπρεπε να το πει, οι χαρακτηρισμοί πληγώνουν.’ ‘Δεν φταις εσύ που σου το είπε.’

Οι εκπαιδευτικοί οργανισμοί πάσης φύσεως έχουν την υποχρέωση αλλά και τις απαραίτητες γνώσεις για να εξασφαλίσουν ένα περιβάλλον ασφάλειας για τα παιδιά. Αρκεί να φτάνουν στην αντίληψή τους τα περιστατικά που πρέπει να γνωρίζουν.

Ευθύνη του εκάστοτε οργανισμού είναι να υποστηρίξει τον ίδιο τον εκφοβιστή, ερχόμενος σε επικοινωνία με την οικογένειά του και διερευνώντας τους λόγους που οδηγούν το παιδί στον εκφοβισμό. Συχνά, τα παιδιά που επιτίθενται στα άλλα, είναι παιδιά που έχουν λάβει τα ίδια εκφοβισμό (από τους γονείς τους με τη μορφή αυταρχικής συμπεριφοράς/τιμωρίας/φωνής και προσβολών, ή από άλλα παιδιά κτλ). Αν κάποιο παιδί έχει νιώσει να το εξευτελίζουν, να το απειλούν ή να το πληγώνουν, αυτά τα συναισθήματα συχνά υπερχειλίζουν την ψυχή του, και έτσι επιτίθεται, θέλοντας να ταπεινώσει, να απειλήσει ή να βλάψει κάποιον άλλο. Δυστυχώς, λοιπόν, τα παιδιά που πληγώνονται, συχνά βλάπτουν άλλα παιδιά.

Μάλιστα, βλέποντας ότι αυτή η συμπεριφορά τα κάνει να νιώθουν ότι έχουν δύναμη (καθώς διαφορετικά νιώθουν εντελώς αδύναμα), δεν έχουν λόγο να τη σταματήσουν.

Αν το παιδί μάθει από μικρό πώς είναι να φερόμαστε με σεβασμό, τότε θα το απαιτεί αυτόματα και για τον εαυτό του. Έτσι, θα του είναι εύκολο να αναγνωρίσει μία επίθεση προς το άτομό του, ακόμα και αν είναι διακριτική ή καλά καμουφλαρισμένη.

Τα παιδιά τείνουν να αντιγράφουν τη συμπεριφορά μας, και όταν βλέπουν εμάς να φερόμαστε με ευγένεια στους άλλους, αυτό επιδιώκουν και για τις δικές τους σχέσεις.

Όταν τα παιδιά που παρατηρούν καταφέρνουν να επέμβουν, ο εκφοβισμός σταματάει στις μισές περιπτώσεις εντός 10 δευτερολέπτων, σύμφωνα με την ειδικό στον εκφοβισμό Michele Borba.

Πείτε στο παιδί σας να ταχθεί με το θύμα και να το απομακρύνει από τον χώρο λέγοντας: ‘φαίνεσαι αναστατωμένη,’ ή ‘σε έψαχνα,’ ή ‘μου είπε η δασκάλα να σε βρω.’