Πώς έπεισα την αδελφή μου να θηλάσει το μωρό της

Της Βάσιας Δ.

Είμαι η Βάσια και σαν χαζοθεία ενός υπέροχου αγοριού 3 ετών, αποφάσισα να πω δημόσια πώς έπεισα την αδελφή μου να τον θηλάσει. Γιατί αισθάνομαι ότι μέρος του θαύματος ανήκει και σε εμένα χωρίς να είμαι η ίδια μητέρα. Ας μπω στο θέμα όμως.

Η Ζωή είχε μια εγκυμοσύνη που την κατάλαβαν μόνο τα ρούχα της. Τι εννοώ; Εύκολη από την πρώτη στιγμή. Ο τοκετός της όμως δεν ήταν αυτό που περίμενε. Για να μην σας ζαλίζω με τις λεπτομέρειες από τις απανωτές επιπλοκές, θα σας πω απλά ότι η αδελφή μου χρειάστηκε να γεννήσει με καισαρική και κάπου εκεί έγινε το «κλικ» στο μυαλό της. Με ολική νάρκωση μάλιστα. Όπως αντιλαμβάνεστε «έχασε» όλη την εμπειρία του πρώτου θηλασμού που ακολουθεί αμέσως μετά τον τοκετό και την skin to skin επαφή με το παιδί της.

Τι είδε η Ζωή όταν άνοιξε τα μάτια της; Νοσηλευτές, γιατρούς, ειδικευόμενους. Ούτε τον άνδρα της ούτε το μωρό. Κάπου εκεί ήταν που πήρε μια απόσταση από τα πράγματα. Αφού ησύχασε ότι το παιδί είναι καλά, κατέβασε τα ρολά της τόσο που ούτε επισκέψεις δεν δεχόταν. Στην αρχή είπαμε πως αυτό συμβαίνει εξαιτίας της ταλαιπωρίας που πέρασε. Η συμπεριφορά της όμως με το μωρό δεν ήταν αυτή που περιμέναμε. Απόσταση και με το μωρό που τόσο ήθελε και σίγουρα αγαπούσε; Η Ζωή μετά την πρώτη αποτυχημένη προσπάθεια και παρά την αξιοθαύμαστη υπομονή και προσπάθεια της μαίας της, είπε «ΔΕΝ ΘΗΛΑΖΩ» και το εννοούσε. Κάπου εκεί ήταν που πείστηκα ότι πρέπει να αναλάβω δράση.

Η μητέρα μας δεν ζει εδώ και πολλά χρόνια. Ο πιο κοντινός άνθρωπος της αδελφής μου μπορώ να λέω με περηφάνια πως είμαι εγώ και εκείνη για εμένα. Δεν θα επέτρεπα να μην έχω λόγο στην ιστορία του θηλασμού της όσο προσωπική υπόθεση και αν είναι αυτή για κάθε γυναίκα. Το ίδιο βράδυ που η Ζωή ανακοίνωσε «ΔΕΝ ΘΗΛΑΖΩ», πήγα στο πατρικό μας και σκάλισα τα οικογενειακά άλμπουμ. Θυμόμουν καλά ότι κάπου εκεί υπήρχε μια φωτογραφία που ανέκαθεν κοίταζα με ΔΕΟΣ. Η μητέρα μας να θηλάζει με το ένα στήθος τη Ζωή που τότε πρέπει να ήταν 2 ετών και με το άλλο εμένα μηνών. Πήρα τη φωτογραφία και ξαναγύρισα στο μαιευτήριο. Κάθισα δίπλα της και χωρίς να της πω τίποτα της έδειξα τη φωτογραφία. Κλάψαμε και οι δύο αγκαλιασμένες. Και οι τρεις πιο σωστά αφού ο πεινασμένος μπέμπης μας είχε ξυπνήσει διεκδικώντας το γάλα του.

Η Ζωή έδωσε ζωή στο μωρό μας θηλάζοντάς το ως τον 18ο μήνα.

*Το mommy.gr περιμένει και τη δική σου ιστορία στο: story@mommy.gr

Originally posted 2018-10-18 08:15:26.