Όταν δεν έτρωγε τίποτα από αυτά που ζητούσε

Ανάγνωση σε 3΄

Η 3χρονη κόρη μου, όποιο λαχταριστό έδεσμα μού ζητάει να της ετοιμάσω για πρωινό, συνήθως δεσπόζει ανέγγιχτο κάπου μέσα στο σπίτι για αρκετή ώρα πριν καταλήξει τελικά… στο δικό μου στομάχι. Μετά από αμέτρητες φορές που αυτό-αναγκάστηκα σε λουκούλλεια πρωινά με διπλοφέτες με μαρμελάδα, διπλογιαούρτια και διάφορα άλλα καλούδια εις διπλούν, γιατί έχω και τη λόξα να μη θέλω να πετάω φαγητό, πήρα τη γενναία απόφαση να υπερασπιστώ τον εαυτό μου …και φυσικά, τη σιλουέτα μου, γιατί η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο.

Έτσι, για να της δώσω το επόμενο, έπρεπε πρώτα να φάει αυτό.

‘Αγάπη μου, φάε το γιαούρτι σου και θα σου φτιάξω τη φετούλα σου.’

Αυτό το σούπερ εργαλείο λέγεται ‘Όταν.. τότε.’ ‘Όταν ντυθείς θα πάμε βόλτα.’ ‘Όταν τελειώσεις τα μαθήματά σου θα παίξουμε.’ Ή αλλιώς, ‘Αγάπη μου.. όταν φας το γιαούρτι σου, θα σου ετοιμάσω τη φετούλα σου, ναι;’

Έλα όμως που είχε αποφασίσει ότι γιαούρτι δε θέλει τελικά! Ή ότι τέλος πάντων ήθελε και τη φετούλα για να φάει το γιαούρτι, γιατί έτσι μοναχό του ξεροσφύρι δε κατεβαίνει.

Και φυσικά, η πίεση για να της φτιάξω το επόμενο συνεχιζόταν αμείωτη.

Για καιρό δεν είχα βρει άκρη με αυτό το θέμα και κάθε φορά που έφτιαχνα κάτι για την κόρη μου το λυπόμουν προκαταβολικά..

Η επόμενη απόπειρά μου να την συνετίσω έγινε με μία λογική συνέπεια. Εφόσον δεν τρώει αυτό που της φτιάχνω, την επόμενη μέρα αν μου το ζητήσει, δε θα μπορεί να το έχει.

Εκείνο το επόμενο ηλιόλουστο πρωινό λοιπόν, που ξύπνησα γεμάτη ελπίδα, στην πρώτη έκκληση για γιαούρτι με μέλι, της είπα με περισσή γλυκύτητα και ένα βλέμμα ειλικρινούς συμπόνοιας ότι δε μπορώ να της δώσω γιαούρτι, γιατί το χθεσινό που της έδωσα δε το έφαγε. Κι αυτό χωρίς ίχνος εγωισμού και διάθεσης να την αναγκάσω να κάνει κάτι, αλλιώς η λογική συνέπεια μετατρέπεται σε τιμωρία. Ήταν στο χέρι της να αποφασίσει τί θα κάνει. Και το αποφάσισε.

Γκρίνια, αντίσταση, κλάματα.

Εγώ αμετακίνητη.

‘Μαμάααααααααα αφού σου είπα, θέλω αυτό!’ ‘ΜΑΜΑ πεινάω!!’

‘Μήπως θέλεις κάτι άλλο αγαπούλα μου;’

Όχι, τώρα ήθελε οπωσδήποτε γιαούρτι.

Πέρασε κάποια ώρα. Είχε αποσυρθεί στον καναπέ και μου κράταγε μούτρα.

Δε θα περνούσε το δικό μου, το ήξερα, είχα να κάνω με ένα τρίχρονο στο κάτω κάτω.

Κάτι έσπασε μέσα μου, νομίζω ότι ήταν το πείσμα μου.

Την πλησίασα, κάθισα δίπλα της και της είπα με απαλή φωνή:

‘Δυσκολεύεσαι καμιά φορά να φας αυτό που σου φτιάχνω ε;’ Το προσωπάκι της μαλάκωσε και με κοίταξε απορημένη. ‘Ναι μαμά…’

‘Καμιά φορά δεν είσαι σίγουρη για το τί θες να φας ε; Και μετά το μετανιώνεις.’ ‘Ναι μαμά…’

‘Εντάξει γλυκούλα μου, το καταλαβαίνω. Θέλεις να σε βοηθήσω μήπως λίγο με το γιαούρτι σου;’ ‘Ναι μαμά’ με ένα αχνό χαμόγελο τώρα.

‘Έλα.’

Μπουκιά μπουκιά, το γιαούρτι εξαφανίστηκε σε κλάσματα δευτερολέπτου.

Είχα καιρό να την ταΐσω. Όταν ήταν μωράκι δε με άφηνε, ήθελε πάντα μόνη της. Τώρα, δεν ήταν πως δε μπορούσε να φάει μόνη της, αλλά το τάισμα είχε και τη γλύκα της ανακωχής.

Εκεί που έλιωσα όμως ήταν όταν άνοιξε το στόμα της για να μιλήσει.

‘Μαμά, σ’αγαπώ’.

Το πόσα πράγματα σήμαινε αυτό, δε μπορώ να σας περιγράψω. Νομίζω ότι με τον τρόπο της μου έλεγε ‘μαμά, σ’ευχαριστώ που με καταλαβαίνεις,’ ‘μαμά, νιώθω όμορφα όταν είμαστε φίλες,’ ‘μαμά, δεν αξίζει να τσακωνόμαστε,’ ‘μαμά, δεν είναι ότι δε μου αρέσει το γιαούρτι ξέρεις..’

Ναι γλυκιά μου, τα ξέρω όλα αυτά. Το τί με κάνει να τα ξεχνάω καμιά φορά, ούτε εγώ το ξέρω.

‘Να σου φτιάξω αυτή τη φετούλα που ήθελες τώρα;’

Το απολύτως συναρπαστικό είναι ότι όχι μόνο έφαγε το γιαούρτι της εκείνη τη μέρα, αλλά σταμάτησε και το πανηγύρι γύρω από αυτό το θέμα σε μεγάλο βαθμό τις μέρες που ακολούθησαν. Το σεβόταν περισσότερο αυτό που της έβαζα να φάει. Άκου να δεις..

Αν λοιπόν βρεθείς κάποτε κι εσύ γονιέ κολλημένος στον τοίχο από ένα τρίχρονο, αναλογίσου τη δική μου περιπέτεια και σκέψου καλά τί θα κάνεις. Για μένα, ήταν που έδωσα τόπο στην οργή. Την προσέγγισα με τρυφερότητα και συνδέθηκα μαζί της. Εκείνη γραπώθηκε πάνω μου με κόλλα διαρκείας και δεν ξεκολλούσε. Γιατί αν σε ένα πεισματάρικο τρίχρονο δώσεις τόπο στην οργή και του προσφέρεις μία αγκαλιά στη δυσκολία του, θα πέσει μέσα της χωρίς δεύτερη σκέψη και δε θα φεύγει. Έτσι είναι τα παιδιά. Ο εγωισμός τους εξατμίζεται στο πρώτο ίχνος αποδοχής. Όταν νιώθουν ότι τα καταλαβαίνουμε, όχι μόνο μας το ανταποδίδουν πλουσιοπάροχα, είναι ανοιχτά και στην καθοδήγησή μας.

Κατανόηση λοιπόν, σύνδεση, λόγια με ενσυναίσθηση, μικρές ολότελα ανιδιοτελείς εκρήξεις αγάπης. Αλάνθαστο.