Η μέρα που δεν έμπαινε στο σχολικό

Ανάγνωση σε 3′

Η δουλειά των γονιών είναι να βάζουν όρια. Η δουλειά των παιδιών είναι να τα δοκιμάζουν. Και το κάνουν συνεχώς.

Δες το και αλλιώς. Το ότι το παιδί σου δοκιμάζει τα όριά σου, είναι υγεία. Διεκδικεί περισσότερη ελευθερία για τον εαυτό του και τσεκάρει να δει μέχρι πού μπορεί να φτάσει για να πάρει αυτό που θέλει. Μακάρι και όταν μεγαλώσει να το κάνει αυτό! Τότε θα έχει μάθει άλλους τρόπους να το καταφέρνει αντί για το κλάμα και τη γκρίνια. Το ευχόμαστε τουλάχιστον.

Σήμερα όμως, τα όπλα του είναι αυτά, και ναι, αυτό ξέρω ότι είναι μπελάς για σένα, γιατί πρέπει μέσα στην ένταση να πάρεις τις αποφάσεις σου για το τί θα κάνεις. Και μάλιστα, σε κλάσματα δευτερολέπτου και συχνά ενώπιον άλλων.

Αυτό έπαθα κι εγώ μία μέρα πριν από καιρό, που το παιδάκι μου είχε αποφασίσει ότι δε θα μπει στο σχολικό. Πρέπει να ήταν 3,5 τότε. Εκεί που από την έναρξη της σχολικής του ζωής όλα κυλούσαν κατ’ευχήν και ποτέ δεν μουλάρωσε στη στάση, κάτι τον έπιασε εκείνη την ακατανόμαστη Δευτέρα και αποφάσισε να μείνει σπίτι.

Σπαραγμός και οδυρμός μέχρι να φτάσει το σχολικό και εγώ να λέω από μέσα μου, μα τί έκανα λάθος τώρα; Σίγουρα έχω κάνει κάτι λάθος! Το γνωστό αυτό-μαστίγωμα, το νέο μου χόμπι.

Επειδή είχαμε χρονικό περιορισμό και δε ντυνόταν με τίποτα, αναγκάστηκα να τον ντύσω στο ασανσέρ και να τον πάρω αγκαλιά μέχρι τη στάση, γιατί οποιαδήποτε άλλη πρακτική δεν είχε δουλέψει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Αμίλητη φυσικά αλλά αποφασισμένη. Μουλάρι κι εγώ.

Και να που ξεμυτίζει το σχολικό από τη γωνία και οι χτύποι της καρδιάς μου να καλπάζουν σαν άλογο σε κούρσα. Και τώρα, τί κάνουμε;

Για καλή μου τύχη, παρόμοια σκηνικά είχαν συμβεί πάμπολλες φορές στην έμπειρη συνοδό του σχολικού που κατάλαβε από μακριά ότι υπήρχε θέμα εδώ, και φυσικά, χωρίς διόλου να με κρίνει για την ακαταλληλότητά μου ως μαμά, κατέβηκε, πλησίασε το γιο μου, άφησε τα λιγοστά αυτοκίνητα να περιμένουν υπομονετικά πίσω από το σχολικό, έβαλε την παλάμη της στο στήθος του και του είπε: ‘το ξέρω, δε θες να μπεις σήμερα. Καμιά φορά είναι δύσκολο ε;’ ‘Πάμε τώρα και θα το συζητήσουμε στο δρόμο.’ ‘Πες γεια στη μανούλα.’ Αγκαλίτσα, κλάματα, χαιρετούρες μέσα στο ανείπωτο δράμα και την αμηχανία, ένα δικό μου πνιγμένο στους θορύβους ‘σ’αγαπώ’, κλείνει η πόρτα του σχολικού και όπου φύγει φύγει.

Πήρα τηλέφωνο φυσικά να μάθω πώς έφτασε στο σχολείο. Η αναφορά ήταν η εξής: με το που έκλεισε η πόρτα του σχολικού, το εκρηκτικό μου παιδάκι που δοκιμαζόταν με τέτοια ένταση, έκανε 180 μοίρες στροφή, στέγνωσαν τα δάκρυά του σχεδόν ακαριαία, μπήκε στη συζήτηση με την ομήγυρη και έφτασε στο σχολείο πρόσχαρος και έτοιμος για δράση όπως και κάθε άλλη μέρα.

Σάστισα..

Μου ανέφεραν επίσης ότι το ίδιο πράγμα συμβαίνει τις περισσότερες φορές. Τα μικρά παιδιά μπορεί να ωρύονται και να χτυπιούνται τη μία και την αμέσως επόμενη να είναι cool. Talk about living in the moment..! Παιδική Μαγεία.

Δηλαδή δεν τον τραυμάτισα για πάντα αφήνοντάς τον έτσι, θρασύτατα και εγωιστικά στα δόντια του θηρίου;

Φαίνεται πως όχι. Αυτό που έκανα όμως, εν αγνοία μου, είναι ότι έθεσα ένα ‘σκληρό’ όριο: όταν είναι μέρα σχολείου, ετοιμαζόμαστε και μπαίνουμε στο σχολικό. Και το παιδί μου το κατάλαβε, και μάλιστα τη στιγμή ακριβώς που έκλεισε εκείνη η βαρύγδουπη κίτρινη πόρτα.

Στενοχωρήθηκε άραγε που δεν του βγήκε; Φυσικά, αλλά όχι για πολύ. Τραυματίστηκε για πάντα; Φυσικά και όχι. Αντιθέτως, με τη στάση μου, έδειξα πίστη στον γιο μου ότι μπορεί να τα καταφέρει σε αυτή τη δύσκολη στιγμή, αλλά και σε άλλες δύσκολες στιγμές που θα έρθουν στο μέλλον, και η «άπονη εγκατάλειψή μου» μάλλον ενέργησε ενθαρρυντικά. Με τον τρόπο μου του είπα ‘Αγάπη μου, ναι, είναι δύσκολο, αλλά μπορείς να τα καταφέρεις. Έχω πίστη σε εσένα.’

Και τα κατάφερε. Γύρισε εκείνη τη μέρα όπως και κάθε άλλη μέρα – γεμάτος νεύρα, αλλά και με όρεξη να κατασπαράξει το απογευματινό μεζεδάκι που τον περιμένει κάθε μέρα μετά το σχολείο στο τραπέζι της κουζίνας. Ένα τοστάκι, δυο ντοματίνια και έναν δροσιστικό χυμό αργότερα, είμασταν και πάλι οι καλύτεροι φίλοι.

Ξαναμουλάρωσε ποτέ; Με αυτό τον τρόπο όχι. Μπορεί να εξέφρασε μία απροθυμία να πάει σχολείο κάποιες επόμενες ακατανόμαστες Δευτέρες, αλλά αυτό το πανηγύρι δεν επαναλήφθηκε ξανά. Τουλάχιστον, μέχρι τώρα.

Τώρα, αν αναρωτιέσαι αν θα είχε τραυματιστεί σε περίπτωση που είχα ανοίξει το στόμα μου (πχ. ‘Τελείωνε επιτέλους! Με έπρηξες σήμερα! ΕΛΑ ΤΩΡΑ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΣΙΜΟΥΔΙΑ! Σταμάτα επιτέλους το κλάμα, θα γίνεις ρεζίλι μπροστά σε όλους!’) ναι, μάλλον θα είχε τραυματιστεί. Για πάντα; Όχι, αλλά αν το έκανα μία, μάλλον θα το έκανα γενικά, και το ξανά και ξανά είναι που τραυματίζει τελικά.  

Γι’αυτό στις δύσκολες στιγμές μας επιλέγω τη σιωπή. Τη σιωπή, ένα ‘σε καταλαβαίνω..’ και το ‘σ’αγαπώ’ πριν τον αποχωρισμό. Έστω και μέσα από ακατανίκητους θορύβους και ουρλιαχτά. Το ‘σ’αγαπώ’ βρίσκει πάντα τον τρόπο να φτάνει στα αυτιά του παιδιού, αυτό έχω αποφασίσει.

Κλείνω λοιπόν, όπως άνοιξα:

Η δουλειά των γονιών είναι να βάζουν όρια. Η δουλειά των παιδιών είναι να τα δοκιμάζουν.

Δες το και αλλιώς. Το ότι το παιδί σου δοκιμάζει τα όριά σου, είναι υγεία. Ξέρει εκείνο τί κάνει.

Τώρα ξέρεις κι εσύ. 😉