Η δύναμη της ενσυναίσθησης και μία ιστορία με μία μπάλα
Ανάγνωση σε 3,5′
Δεν ήταν πως δεν το ήξερα. Απλώς εκείνη τη στιγμή μού βγήκε αυθόρμητα το γνωστό από τα παιδικά μου χρόνια ποιηματάκι..
Η αγαπημένη μας μπάλα παραλίας, μία μέρα με δυνατούς ανέμους, παρασύρθηκε προς τα βαθιά σε ανύποπτο χρόνο κάνοντας την αναμέτρηση με τις κολυμβητικές μου δυνατότητες άνιση. Καθώς κολυμπούσα μανιωδώς για να την πιάσω, γινόταν όλο και πιο μικρή στη γραμμή του ορίζοντα, μέχρι που σχεδόν εξαφανίστηκε από το οπτικό μου πεδίο. Έχοντας αφήσει την μητέρα μου με τα παιδιά στα ρηχά, που τότε δεν κολυμπούσαν ακόμα καλά καλά με τα φουσκωτά τους, κατάλαβα ότι η υπεύθυνη επιλογή ήταν να γυρίσω πίσω.
Η μανιώδης κολύμβηση συνεχίστηκε προς τα παιδιά, που τώρα έμοιαζαν κι εκείνα σαν μικρές φωσφοριζέ πορτοκαλί κουκιδίτσες από το σημείο που είχα φτάσει.
Μόλις όμως ο γιος μου κατάλαβε ότι η κατάδίωξη της μπάλας έληξε άδοξα, έβαλε κάτι κλάματα που όμοιά τους δεν είχα δει από τότε που τον πρωτοσυνάντησα στο μαιευτήριο νομίζω..
Ε λοιπόν, δεν ήταν η ένταση του κλάματος που θυμάμαι από εκείνη τη φορά, αλλά το πόσο αυτό κράτησε. Γιατί μόλις τον αντίκρυσα, με έπιασε η γνωστή απογοήτευση στον εαυτό μου που δεν κατάφερα να πιάσω τη μπάλα και να γυρίσω θριαμβευτικά στο γιο μου εξασφαλίζοντας την αέναη συνέχιση της ευτυχίας του, και παράλληλα, μία ακατανίκητη επιθυμία να επιχειρήσω να τα διορθώσω όλα στο λεπτό. Να σταματήσει το κλάμα.
«Αγάπη μου δε μπόρεσα να τη φτάσω. Την πήρε ο άνεμος και την πήγε στα βαθιά τόσο γρήγορα… [Κλάμα γοερό]. Έλα μην κλαις, θα πάρουμε άλλη μπάλα. Θα προσπαθήσω να βρω την ίδια ακριβώς.. [Κλάμα πιο γερό τώρα]. Έλα τώρα, μία μπάλα είναι, μη στενοχωριέσαι.» Το γνωστό ποιηματάκι που ξέρουμε πολλοί, δυστυχώς πολύ καλά.
Με δυο λόγια, όσο έλεγα, τόσο δυνάμωνε το κλάμα.
Τελικά, τα μαζέψαμε και φύγαμε.
Η ζωή συνεχίστηκε και χωρίς τη μπάλα, αλλά αυτό το συμβάν μου εντυπώθηκε. Γιατί ο γιος μου ήταν απαρηγόρητος και αυτό που δεν κατάλαβα εκείνη τη στιγμή, ήταν ότι, μέσα από τη βαθιά του απογοήτευση, βίωνε κανονικότατα μία απώλεια (κι ας ήταν απλά μία φουσκωτή μπάλα) και παράλληλα η ίδια η αίσθηση της μονιμότητας που είχε μέχρι εκείνη την ώρα, κλονίστηκε. Το «πριν ήταν» «τώρα δεν είναι», σοκάρει ένα μικρό παιδί, το ότι από στιγμή σε στιγμή μπορεί να αλλάξουν όλα. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, τα μικρά παιδιά ζουν στο παρόν – και τί νόημα θα είχε μία καινούρια μπάλα μετά από έναν μήνα, – αλλά βιώνουν και τα συναισθήματά τους πολύ πιο έντονα από εμάς τους μεγάλους, επομένως, αυτή η βαθιά απογοήτευση και η στενοχώρια, η δυσπιστία ότι κάτι τόσο αγαπητό του είχε χαθεί μέσα σε δευτερόλεπτα και το άδικο που τον έτρωγε που ο άνεμος είχε κερδίσει, θα πρέπει να τα πολλαπλασιάσουμε επί δέκα.
Τελικά, μάλλον λίγο έκλαψε τελικά.
Και μέχρι τώρα, δεν σας είπα τίποτα για τη μπάλα. Ήταν μία διάφανη μπάλα με κάθετες χρωματιστές λωρίδες, σε λαμπερά, χαρούμενα χρώματα, και στο εσωτερικό της είχε ένα λουλουδάκι που φούσκωνε ξεχωριστά και φαινόταν σαν να αιωρείται μέσα στη μπάλα. Ήταν πραγματικά υπέροχη. Αλλά αυτό έχει μικρή σημασία. Και χαρτάκι περιτυλίγματος να είχαμε χάσει, λίγα θα άλλαζαν.
Γιατί όπως συνειδητοποίησα λίγο μετά, όταν μου ήρθε η αναλαμπή για το πώς το χειρίστηκα, αυτό που είχε ανάγκη ο γιος μου εκείνη τη στιγμή, ήταν να καταλάβω πόσο πολύ τον στενοχωρούσε που χάθηκε η μπάλα και που δε θα μπορεί να παίξει με αυτή ποτέ πια. Πόσο ξαφνιάστηκε που μπορεί κάτι τέτοιο να συμβεί στη ζωή και από στιγμή σε στιγμή να πρέπει να αποχωριστεί κάτι που αγαπά. Πόσο αναστατώθηκε που στο μυαλουδάκι του, αν μπορεί να χάσει έτσι εύκολα μία μπάλα, ίσως να χάσει και κάτι άλλο πολύ πιο σημαντικό για εκείνον, όπως έναν γονιό.
Ξέρετε τί λένε για τα αρνητικά συναισθήματα. Όταν αυτά εισακουστούν, εξατμίζονται και υποχωρούν.
Μερικούς μήνες μετά, στο δρόμο μας προς την παιδική χαρά, η μπάλα που είχα βάλει κάτω από το καρότσι μάς έφυγε χωρίς να το καταλάβω. Όταν το πήρα είδηση ξαφνιάστηκα που δε την είδα να πέφτει, αλλά η προσοχή μου ήταν επικεντρωμένη στην αντίδραση του γιου μου. Απογοητεύτηκε πολύ όπως ήταν αναμενόμενο, και κάναμε ένα μέρος της διαδρομής προς τα πίσω μήπως τη βρούμε, αλλά πού….
Να λοιπόν που είχα μία δεύτερη ευκαιρία με επίκεντρο μία μπάλα, και φυσικά, την έπιασα από τα κέρατα. «Αγάπη μου, έχεις δίκιο, κι εγώ στενοχωριέμαι που δε τη βρίσκουμε. Το ξέρω ότι σου άρεσε πολύ αυτή η μπάλα… Ήταν μία πολύ ωραία μπάλα.»
Δε χρειάστηκε να πω πολλά άλλα, το προσωπάκι του είχε ηρεμήσει, η αρχική απογοήτευση είχε εξαφανιστεί και έτσι, συνεχίσαμε την πορεία μας προς το σπίτι, χωρίς τη μπάλα.
Μα τόσο απλό ήταν τελικά; σκέφτηκα από μέσα μου. Έφτιαξα μία εικόνα με το πώς μπορεί να ένιωθε εκείνη τη στιγμή και εκείνος πήρε το μήνυμα ότι, ναι, είναι εντάξει να αναστατωνόμαστε πολύ για κάτι, και να το δείχνουμε. Δεν είναι το τέλος του κόσμου, είναι μία δύσκολη στιγμή που θα περάσει. Και αν έχεις κάποιον δίπλα σου που την περνάει μαζί σου, γίνεται σαφώς πιο εύκολο.
Τώρα, ακόμα και σε απογοητεύσεις που επιβάλλω εγώ η ίδια, όπως το πόσο χρόνο θα περάσουμε στις οθόνες, ακολουθώ πάλι την ίδια τακτική. «Ξέρω αγάπη μου πόσο σου αρέσει να βλέπεις παιδικά, είναι πολύ διασκεδαστικά. Μακάρι να μπορούσαμε να βλέπουμε όλη μέρα.. αλλά δε μάς κάνει και τόσο καλό και τώρα πρέπει να κάνουμε κάτι άλλο.»
Και η ζωή συνεχίζεται. Έτσι απλά. Χωρίς πολύ δράμα και χωρίς καινούρια μπάλα φυσικά. Εξάλλου, δεν αρκεί για να τα διορθώσει όλα. Και δε διορθώνονται όλες οι καταστάσεις, αυτό που έχει σημασία είναι να βγαίνουμε από αυτές αλώβητοι και να προχωρούμε μπροστά. Θα υπάρξουν πολλές υπέροχες διάφανες μπάλες στη ζωή μας που θα τις πάρει ο αέρας..
