Είτε δε με σέβεται καθόλου, ή είναι απλά παιδί [και ναι, είναι παιδί]
Ανάγνωση σε 3′
Παρερμήνευσα τα τερτίπια του γιου μου ως έλλειψη σεβασμού.. και κατάλαβα ότι καμιά φορά εμείς οι γονείς, παίρνουμε τα πράγματα πολύ προσωπικά.
Το γιατί το έκανα είναι μεγάλη ιστορία, και μάλλον έχει τις ρίζες του στο παιδικό μου παρελθόν, τις αμέτρητες φορές που ένιωθα διάφανη μπροστά στην παντοδυναμία κάποιου άλλου, ή τις άλλες, εκείνες που η γνώμη μου δεν σήμαινε τίποτα, και που σιγά σιγά, πέρασε στα άδυτα της ανυπαρξίας.
Στον εαυτό μου λέω ότι.. έτσι ήταν τότε. Άλλες εποχές. Και ότι παρ’όλες τις αντιξοότητες, τελικά βγήκα νορμάλ. Έλα όμως που κάθε φορά που τα παιδάκια μου με αψηφούν, νιώθω πάλι σαν αυτό το διάφανο μικρό παιδί που αντί να προσπαθήσει να αποκτήσει γνώμη και φωνή, είχε γίνει ειδήμων στο να καταπίνει το αίσθημα της αδικίας που το κατέπνιγε.
Έτσι, ήρθε το σήμερα και έγινα κι εγώ μαμά, με αστείρευτη αγάπη για τα παιδιά μου μεν, όμως, με μηδενική ανοχή σε οτιδήποτε μπορεί εγώ να ερμηνεύσω ως έλλειψη σεβασμού, ακόμα και αν είναι η εκδήλωση μίας τυπικής, απόλυτα φυσιολογικής συμπεριφοράς ενός τετράχρονου.
Γι’αυτό κι εσύ, μαμά ή μπαμπά, αν φουντώνεις σαν κι εμένα και γίνεσαι ηφαίστειο όταν το παιδάκι σου αρνείται να κλείσει το τάμπλετ ενώ εσύ επιμένεις, ή τολμάει να σου πει πως δε θα βάλει μπουφάν ενώπιων – αλίμονο! – των γονιών του φίλου του που έχετε βγει παρέα, προσπάθησε να αναλογιστείς τα εξής απλά:
- Ότι είναι τεσσάρων
- Ότι δε θέλει βούρδουλες πάνω από το κεφάλι του
- Ότι αυτό το τάμπλετ είναι πολύ διασκεδαστικό τέλος πάντων,
..και δώσε στο συμβάν τις διαστάσεις που τού αναλογούν.
Μετά, κάνε ό,τι μπορείς για να πάρεις τον εαυτό σου λίγο λιγότερο σοβαρά, και πάρε μια βαθιά ανάσα να καταλαγιάσει η λάβα. Όταν καθαρίσει ο ουρανός από τον καπνό και δεις τα πράγματα καθαρά, χαμογέλα πλατιά και ευχαρίστησε το θεό που το παιδί αυτό που σε αψηφά… έχει άποψη. Που θέλει να έχει περισσότερο έλεγχο στη ζωή του, που παίρνει πρωτοβουλίες και προτιμά την αυτονομία από την υποταγή. Θα του φανούν χρήσιμα αυτά στο μέλλον.
Αν τώρα πρέπει να βάλεις αυτό το όριο για το μπουφάν που πρέπει να μπει, γιατί στο κάτω κάτω το θερμόμετρο έχει φτάσει στους -20, κάν’το με αγάπη (είναι το μυστικό σου όπλο και το κουβαλάς ΠΑΝΤΑ και παντού μαζί σου), και βάλε λίγη αστερόσκονη στον τόνο σου. Συνδέσου με το παιδί, δες τον κόσμο με τα δικά του μάτια.
«Αγάπη μου.. το ξέρω.. είναι κάπως άβολο το μπουφάν έτσι φουσκωτό που είναι και θες να έχεις τα χέρια σου ελεύθερα, κι εμένα θα μου άρεσε αυτό. Όμως κάνει λιιιιιιιιίγο κρύο.. Λίγο, όχι πολύ! [δώσε έμφαση στο ‘λίιιιιιιιγο’ και κάνε και μια γκριμάτσα να το κάνεις να γελάσει -αν σου βγαίνει εκείνη τη στιγμή]. Και θα προτιμούσα να το βάλεις για να μη παραλύσω από το άγχος μου ότι θα κρυώσεις! [γέλια ξανά]. Άκου: βάλτο εσύ, και μη το κλείσεις αν ζεσταίνεσαι, θα το κλείσεις αργότερα αν το αποφασίσεις. Ναι;»
Τώρα που έχετε συντονιστεί, σού έχω καλά νέα: το παιδί είναι ‘ανοιχτό’ στην καθοδήγησή σου. Το έκανες να θέλει να το βάλει, για να σε ευχαριστήσει. Ή για να τελειώνει μαζί σου και να πάει να παίξει επιτέλους.
Αν τώρα δε το βάλει, αποφάσισε πόσο σημαντικό είναι αυτό για σένα. Συνήθως το μπουφάν είναι λιγότερο σημαντικό από το γεγονός ότι σε αψήφησε. Αν είσαι σαν κι εμένα τουλάχιστον.
Αν λοιπόν νιώθεις κουλ εκείνη τη στιγμή, άσε το παιδί με τα χέρια ελεύθερα, και όταν ξεπαγιάσει θα έρθει μόνο του να σού ζητήσει το μπουφάν. Ή βάλε μία λογική συνέπεια του στυλ “Χωρίς το μπουφάν δε θα μπορέσουμε να μείνουμε τόσο πολύ, θα φύγουμε λίγο νωρίτερα, σε κανένα 10λεπτο, εντάξει;“
Ως παιδί, που μεγαλώνοντας δεν είχα καμία επιλογή γύρω από το θέμα ‘μπουφάν’, έχω να σου πω, ότι εκτός από το γεγονός ότι πλέον βγαίνω στα χιόνια με κοντομάνικο, όλα τα παραπάνω ακούγονται σαν μουσική στα αυτάκια του παιδιού που ζει ακόμα μέσα μου, αυτού που προσπαθεί ακόμα να ξεπεράσει δράκους και φαντάσματα και να ξεφύγει από το γυάλινο ταβάνι του ‘νορμάλ.’
Αγκάλιασε λοιπόν την παιδικότητα του μικρού μελλοντικού ενήλικα που έχεις απέναντί σου και θα δεις, όταν αυτός κάνει τα δικά του παιδιά, και όταν αυτά κάνουν τα δικά τους παιδιά, θα έχουν στο τσεπάκι τους τα δικά σου κόλπα.
Φίλε γονιέ, RESPECT!
