5 πράγματα που δεν θα πω ποτέ στο παιδί μου γιατί το αγαπάω!
Επικρατεί μια λανθασμένη αντίληψη –ευτυχώς έχει αρχίσει να αλλάζει αυτό- ότι τα παιδιά ξεχνούν εύκολα, δεν συγκρατούν κουβέντες και δεν πληγώνονται από πράγματα που μπορεί να ακούσουν ή να βιώσουν. «Είναι μικρά…», σκέφτονται ορισμένοι, «…θα το ξεχάσουν μεγαλώνοντας». Αν ήταν έτσι σίγουρα δεν θα είχαμε εφήβους αλλά και ενήλικες στοιχειωμένους από παιδικά τραύματα. Οι λέξεις πονάνε και πληγώνουν. Πριν απευθυνθούμε πάνω στα νεύρα μας σ’ ένα παιδί ας σκεφτούμε τι δεν πρέπει ποτέ και για κανέναν λόγο να του πούμε.
1. «Εγώ για να σε μεγαλώσω στερήθηκα/θυσίασα…»
Κανένας λόγος δεν υπάρχει για μια τέτοια πληροφορία σε ένα παιδί. Η μητρότητα και η πατρότητα συνεπάγονται και θυσίες. Δεν είναι περίπατος. Το να τονίζουμε σε ένα παιδί τι στερηθήκαμε ή τι θυσιάσαμε για να το μεγαλώσουμε, ένα σκοπό μόνο έχει. Να του δημιουργήσει τύψεις. Σε δεύτερη ανάγνωση, είναι σαν να λέμε στα παιδιά ότι μετανιώσαμε για όσα θυσιάσαμε για εκείνα. Δύσκολα κάποιος γονιός το εννοεί όταν το λέει όμως αυτό είναι κάτι που όταν ειπωθεί δεν διορθώνεται. Το παιδί δεν έχει τη δυνατότητα να αποδεχθεί και να καταλάβει ότι το είπαμε πάνω στα νεύρα μας…
2. «Αποτυγχάνεις συνεχώς. Δεν πιστεύω σε εσένα πια…»
Ό,τι χειρότερο για την αυτοεκτίμηση του παιδιού. Οι γονείς στο παρελθόν νόμιζαν ότι με αυτόν τον τρόπο καταφέρνουν να πεισμώσουν το παιδί τους ώστε να βάλει τα δυνατά του. Είναι σπουδαίο λάθος. Μια τέτοια δήλωση σε ένα παιδί, καταστρέφει τον ψυχισμό του, την αυτοεκτίμηση και την αυτοπεποίθησή του. Όταν ένα παιδί αποτυγχάνει συνεχώς, ψάχνουμε να βρούμε τι φταίει αλλά και πώς θα διορθώσουμε την κατάσταση. Τι το εμπνέει και τι το κάνει να θέλει να προσπαθήσει περισσότερο.
3. «Έχω βαρεθεί να διορθώνω τα λάθη σου…»
Με τα λάθη μας συμβαδίζουμε και μαθαίνουμε από αυτά. Λέγοντας σε ένα παιδί ότι έχουμε βαρεθεί να διορθώνουμε τα λάθη του, αφενός ακυρώνουμε/απορρίπτουμε τα «σωστά» του, αφετέρου του λέμε ότι ο χρόνος όπου θα είμαστε δίπλα του όταν κάνει λάθος… τελειώνει. Όταν το παιδί κάνει λάθος ή λάθη, προσπαθούμε να του το εξηγήσουμε χωρίς να γινόμαστε δεικτικοί. Να το αποκωδικοποιήσουμε και να το κάνουμε δικό μας. Τα λάθη που δεν παραδεχόμαστε, τα λάθη που κρύβουμε κάτω από το γνωστό πια χαλί, τα λάθη που δέχονται μόνο προσβολές γίνονται σημάδια που μας ακολουθούν πάντα.
4. «Μα κοίτα πόσο πιο γρήγορος είναι ο Ανδρέας!»
Εσάς θα σας άρεσε αν το παιδί σας σας έλεγε «Κοίτα πόσο πιο καλή μαμά/καλός μπαμπάς είναι η/ο…;»… Δύσκολα. Οι συγκρίσεις δεν κάνουν καλύτερη καμία κατάσταση. Κάθε παιδί είναι διαφορετικό, κάθε γονιός επίσης. Για κάθε φορά που κάτι «ζηλεύουμε» στο άλλο παιδί, ας βρίσκουμε κάτι που λατρεύουμε στο δικό μας. Μπορεί απλώς να είναι καλά κρυμμένο και να χρειάζεται ενίσχυση από εμάς για να βγει στην επιφάνεια και να λάμψει!
5. «Είσαι ίδιος ο πατέρας σου/η μητέρα σου… με την κακή έννοια»
Δεν κατηγορούμε ούτε ακυρώνουμε ποτέ τον πατέρα ή τη μητέρα του παιδιού. Τα παιδιά έχουν ανάγκη από αξιοσέβαστα γονικά πρότυπα. Αυτό που βλέπουν σήμερα από τους γονείς τους είναι ο καθρέφτης των ίδιων ως παιδιά αλλά και η επιρροή τους για το τι είδους γονείς θα γίνουν και εκείνα αργότερα. Το παιδί που θαυμάζει και σέβεται και τους δυο γονείς του, είναι ένα παιδί που νιώθει πως έχει κάπου να ακουμπήσει. Είναι παιδί που νιώθει σιγουριά, αυτοπεποίθηση και εκτιμά τον εαυτό του.
Originally posted 2018-10-13 15:06:01.
