Υπέροχα παιδικά χρόνια αλλά μια ζωή χωρίς παιδιά

Έζησα τα καλύτερα παιδικά χρόνια του κόσμου. Μεγάλωσα σε μια πολύ δεμένη οικογένεια, εγώ και δύο μου αδέρφια πήγαμε σε ένα εξαιρετικό σχολείο, πέρασα με πολύ καλή σειρά στο Οικονομικό του ΠΑΠΕΙ, αποφοίτησα με άριστα από πολύ καλή σχολή και βρήκα αμέσως δουλειά σε μια πολυεθνική εταιρεία ως σύμβουλος επιχειρήσεων. Ακούγεται σαν χολιγουντιανό σενάριο, αλλά είναι πραγματικότητα.
Μετά από μερικά χρόνια στην εταιρεία αυτή, γνώρισα το σημερινό μου σύζυγο, κάναμε έναν υπέροχο γάμο σε νησί των Κυκλάδων, σε ένα εξωκλήσι την ώρα που έδυε ο ήλιος και γιορτάσαμε δίπλα στη θάλασσα. Τα είχα όλα και τώρα ήθελα ένα παιδί. Που να φανταστώ, όμως, ότι οι δυσκολίες μόλις ξεκινούσαν.

Μετά το γάμο με το σύζυγο μου, τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν. Ενώ ήμασταν πολύ ευτυχισμένοι από κάθε άποψη και βάλαμε ομόφωνα μπροστά για το πρώτο μας παιδί από το μήνα του μέλιτος, δεν μπορούσα να συλλάβω. Πέρασε ο πρώτος μήνας, το πρώτο εξάμηνο, ο πρώτος χρόνος, ο δεύτερος… Μια πενταετία μετά, και έχοντας επισκεφτεί ακόμα και μια κλινική στην Γερμανία το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Τίποτα.
Οι γιατροί μας καθησύχαζαν λέγοντας ότι έχουμε χρόνο, ότι έχω χρόνια μπροστά μου σαν γυναίκα, αλλά κακά τα ψέματα, τα χρόνια πέρναγαν ανησυχητικά. Και σε κάθε περίπτωση ήθελα παιδιά εδώ και τώρα, στο δικό μου χρόνο. Δεν με ένοιαζε αν είχα χρόνια μπροστά μου. Είχε ήδη περάσει μια τετραετία και η κατάσταση μου προκαλούσε απίστευτη ψυχολογική φθορά. Ο σύζυγος μου ήταν υποστηρικτικός, δεν άφηνε να φανεί τίποτα προς τα έξω αλλά από μένα δεν μπορούσε να κρυφτεί.

Όποιος δεν το έχει ζήσει δεν μπορεί να καταλάβει. Το στρες του να κοιτάς το τεστ εγκυμοσύνης κάθε φορά, να επισκέπτεσαι τους γιατρούς, να λαμβάνεις συνεχώς αρνητικά αποτελέσματα, να μην βλέπεις πουθενά μια χαραμάδα φωτός. Δε μπορούσα να κοιμηθώ πιά καθόλου το βράδυ. Πήγαινα στη δουλειά κουρασμένη και το μόνο που με απασχολούσε ήταν το παιδί που δεν ερχόταν. Παραιτήθηκα και έμεινα σπίτι. Ευτυχώς, όλα αυτά τα χρόνια ο σύζυγος μου μπορούσε να μας στηρίξει οικονομικά.

Πέρασε ο καιρός, ηρέμησα, κατάλαβα και αυτό που περιμέναμε χρόνια, ήρθε τελικά στον έκτο χρόνο του γάμου μας. Ο πρώτος υπέρηχος ήταν σαν όνειρο και η εγκυμοσύνη κύλησε άριστα.
Διάβασα τα πάντα για τη διατροφή των εγκύων, πήγα σε σεμινάρια, έκανα γιόγκα για εγκύους, τίποτα δεν θα χαλούσε την ευτυχία μου.
Θα το πω χωρίς περιστροφές, όμως.
Το παιδί γεννήθηκε νεκρό. Ήταν ένα πανέμορφο, καλοσχηματισμένο κοριτσάκι, αλλά καθώς κατέβαινε για πάρει θέση, ο ομφάλιος λώρος τυλίχτηκε στο λαιμό του και στην τελική φάση πνίγηκε.
Δε ξέρω αν το περιγράφω σωστά και δεν με νοιάζει.
Θυμάμαι μόνο ότι επικράτησε ένας πανικός, φωνές σε ένα κατά τα άλλα ήρεμο περιβάλλον, κάποια τεχνικά που φώναζαν οι γιατροί, το χειρουργείο. Πριν προλάβω να κάνω δεύτερη σκέψη έχασα τις αισθήσεις μου και όταν συνήλθα είδα σε όλους τη θλίψη. Ο άντρας μου, η οικογένεια μου, οι φίλοι μου. Μόνο θλίψη.

Δεν έχει νόημα να περιγράψω τί ακολούθησε. Ηταν δύσκολο και αποκαρδιωτικό. Δε σηκώνεσαι εύκολα από τόσο χαμηλά.Δε μπόρεσα να κάνω άλλο παιδί αλλά μπόρεσα να πάω παρακάτω.
Σήμερα, τουλάχιστον μια δεκαετία μετά, έχω ανοίξει την αγκαλιά μου σε χιλιάδες παιδιά που μας χρειάζονται και τα νιώθω όλα δικά μου.
Κρατώ μέσα μου αυτό που ένιωσα όταν άκουσα το μωρό μέσα σου και χαμογελάω…

Γράφει η Καλλιόπη Θ.

Πηγή Φωτογραφίας:Pinterest

Originally posted 2016-10-22 04:30:13.