Το καλοκαίρι του διχασμού

Είχα πολύ θυμό. Ομολογώ δε μπορούσα να το διαχειριστώ καθόλου. Από όπου κι αν το κοίταζα με τσάκιζε.  Βλέπεις εν μία νυκτί είχα γίνει η απατημένη σύζυγος ή στο μυαλό μου η χαζή τη ιστορίας. Κοίταζα τα παιδιά μου και ένιωθα ότι με θεωρούσαν θύμα. Είχα χάσει την παντοδυναμία που πίστευα ότι είχα και πάλευα με τα φαντάσματα του μυαλού μου. Προφανώς δεν ήξερα πως να το αντιμετωπίζω και προφανώς έκανα αυτό που με έκανε να νιώθω ισχυρή. Τον χτυπούσα εκεί που πονούσε. Στη σχέση του με τα παιδιά! Όχι, αγαπητέ μου του είπα με ύφος και σε αρκετά μεγάλη ένταση ώστε να ακούνε και τα παιδιά μας, εσύ να πας διακοπές με τη γκόμενα σου. Με τα παιδιά ΜΟΥ θα πάω ΕΓΩ!

Κι έτσι μέσα σε μια φράση κατέστρεψα ότι έφτιαχνα 10 χρόνια. Ο γιος μου με μίσησε παράφορα καθώς του απαγόρευσα να κάνει “ανδρικές” διακοπές κι η κόρη μου με μιμήθηκε παράφορα γυρνώντας την μόλις 7 ετών πλάτη της στον άντρα της ζωής της.

Να μην συζητήσω τί έγινε σε εκείνες τις διακοπές. Αρχικά, συνειδητοποίησα ότι δυο παιδιά είναι “πολλά” για έναν άνθρωπο, πόσο μάλλον δυο θυμωμένα παιδιά.

Ο γιος μου, μου ζητούσε επίτηδες να συμμετάσχω σε διάφορες δραστηριότητες που έκανε με τον πατέρα του.  Έλα να κολυμπήσουμε μέχρι το μολάκι και να κάνουμε βουτιές. Έλα να παίξουμε ρακέτες,  έλα να παίξουμε μπάλα στη θάλασσα, έλα να ψαρέψουμε. Ήρθες διακοπές με το βιβλίο ή με τα παιδιά ΣΟΥ; Και άλλα χαριτωμένα ερωτήματα σχετικού ύφους, δημιουργούσαν μια ωραία καλοκαιρινή ατμόσφαιρα.

Η κόρη μου, μέσα σε λίγες ημέρες, είχε περιέλθει σε κατάσταση πένθους καθώς είχε μετανιώσει το “δικό της διαζύγιο” με το μπαμπά της και τον εκλιπαρούσε να γυρίσει πίσω.

Εγώ βράχος! Πέτρα! Διάβαζα κρυφά ατελείωτα αφιερώματα για παιδιά χωρισμένων γονιών που δεν ήθελαν να πάνε χωριστές διακοπές.  Το μυαλό μου τις μετέτρεπε ενστικτωδώς σε ιστορίες παιδιών που ήθελαν να πάνε διακοπές μόνο με τη μητέρα τους. Δεν καταλάβαινα ότι τα παιδιά δεν ήθελαν γιατί είχαν ανάγκη και τους δυο μας.  Δεν κατανοούσα ότι δεν ήταν τώρα η καταλληλότερη στιγμή για πείσματα.  Είχαμε μόλις ανατρέψει τη ζωή τους και ότι θεωρούσαν δεδομένο. Τα είχαμε υποβάλει σε “διχασμό” και χωρίς τη θέληση τους σε σημαντικές αλλαγές.  Στην τελική, τα παιδιά ήθελαν και είχαν ανάγκη και (μεταξύ μας) και δικαίωμα να πάνε διακοπές  με τον πατέρα τους. Ναι, είχε προδώσει εμένα αλλά δεν είχε προδώσει εκείνα.

Δυο ολόκληρες εβδομάδες μετά και ενώ κατέστρεφα ότι είχε απομείνει από τη σχέση με τα παιδιά μου, συνήλθα! Μάζεψα τα κομμάτια μου και τον εγωισμό μου και τον πήρα τηλέφωνο. Του είπα ότι μπορεί να έρθει, αν θέλει ακόμα, αλλά να μην φέρει μαζί τη νέα “γυναίκα” της ζωής μας. Δεν θα το έκανα ποτέ αυτό, μου είπε σχεδόν κλαίγοντας και τότε θυμήθηκα ότι είχα παντρευτεί ένα φυσιολογικό άνθρωπο και όχι ένα τέρας. Στα παιδιά δεν το είπα. Τους έκανα έκπληξη και καρπώθηκα όλην τη επιτυχία! Σε μια στιγμή έσβησα “καμώματα” πολλών εβδομάδων. Τους χάρισα πολλές δικές τους ώρες και κέρδισα (ευτυχώς) και πολλές δικές μου, που τις χρειαζόμουν. Ήταν περίεργα που μέναμε σε διαφορετικά δωμάτια αλλά ήταν μια νέα συνθήκη και έπρεπε να τη συνηθίσουμε.

Το υπόλοιπο καλοκαίρι κύλησε νερό, σαν το νερό που τα ξεπλένει όλα και αφήνει μόνο μια δροσιά. Κράτησα τη δροσιά καλά κρυμμένη μέσα μου και πήγα παρακάτω.

Γ.Σ.

Originally posted 2016-08-10 04:30:34.