Τα παιδιά έχουν δικαίωμα να μην μοιράζονται τα παιχνίδια τους
Τα παιδιά έχουν δικαίωμα να μην μοιράζονται τα παιχνίδια τους γιατί τα παιδιά έχουν δικαίωμα να έχουν γνώμη. Όσο κι αν αυτό μοιάζει “περίεργο” ή κόντρα στο συνηθισμένο, θα πρέπει να το λάβουμε σοβαρά υπόψη μας. Ένα παιδί με “σωστή” συμπεριφορά, δεν δίνει σε μια μητέρα μεγαλύτερο κύρος, γιατί αυτή η σωστή συμπεριφορά μπορεί να διαμορφώσει ένα μη διεκδικητικό παιδί.
Αλλά, ας το δούμε πιο αναλυτικά. Όταν έκλεισε το δικό μου παιδί τον πρώτο χρόνο της ζωής του και περπάτησε, ξεκινήσαμε τις επισκέψεις στην παιδική χαρά. Ο χώρος της παιδικής χαράς είναι πολύ αγαπημένος στα παιδιά (Δες εδώ Αφήστε τα παιδιά να παίξουν στην παιδική χαρά και να λερωθούν με τα χώματα ). Μέσα στα περιφραγμένα και σχετικά περιορισμένα τετραγωνικά της, τα παιδιά εκφράζονται χωρίς περιορισμούς και εξωτερικεύουν τα συναισθήματα τους ενώ παράλληλα κοινωνικοποιούνται. Η παιδική χαρά, ειδικά για τα πρώτα παιδιά (ή τα μοναχοπαίδια) είναι ο χώρος που συναναστρέφονται με άλλα παιδιά και μαθαίνουν σιγά σιγά να αλληλεπιδρούν. Την ίδια στιγμή, οι κούνιες μπορούν να γίνουν αιτία για τσακωμούς και “σπρωξίματα” καθώς τα παιδιά καλούνται να μοιραστούν τα παιχνίδια τους και οι μαμάδες να αποδείξουν στις άλλες μαμάδες πόσο καλή ανατροφή έχουν δώσει στο παιδί τους.
Σε αυτήν την παγίδα έπεσα κι εγώ. Φεύγοντας από το σπίτι φόρτωνα τη τσάντα του παιδιού με παιχνίδια και μπισκότα και με το που φτάναμε στις κούνιες τα έβγαζα όλα στη μέση για κοινή χρήση. Το παιδί μου όμως δεν ήθελε να βλέπει τα παιχνίδια του να μοιράζονται από άκρη σε άκρη και συχνά να καταστρέφονται από την κακή μεταχείριση. Τα μεγαλύτερα παιδιά, τραβούσαν από τα μικρά του τότε χεράκια το παιχνίδι που είχε επιλέξει, του το έπαιρναν και εκείνο έβαζε τα κλάματα. Τα κλάματα ήταν ο μόνος τρόπος αντίδρασης, γιατί δεν μιλούσε ακόμα. Εγώ πάλι, αν κι ήμουν η ενήλικη και όφειλα να προστατεύσω το παιδί μου και να προσέξω τα πράγματα του, έπαιρνα πάντα το μέρος των άλλων παιδιών. Χρησιμοποιούσα τη θεωρία ότι πρέπει να μάθει καλούς τρόπους, να μοιράζεται κτλ και δεν του έδινα ποτέ δίκιο. Άφηνα ένα μικρό παιδάκι έρμαιο των μεγαλύτερων και μάλιστα εγώ που ήμουν ο μόνος δικός του άνθρωπος, υποστήριζα τους αντιπάλους.
Και όχι μόνο αυτό. Εάν καμιά φορά πήγαινε το δικό μου παιδί να πάρει (δίκαια) το παιχνίδι κάποιου άλλου παιδιού, εάν εκείνο αντιδρούσε, εγώ έμπαινα στη μέση και εξηγούσα, ότι δεν πρέπει να το πάρει εφόσον δεν του το δίνουν. Μάλιστα, έλεγα ότι αυτό το παιδάκι δεν έχει μάθει να μοιράζεται γι’ αυτό δεν θέλει να δίνει τα παιχνίδια του. Είχα δημιουργήσει, από μόνη μου, ένα κανόνα που έλεγε Εσύ παιδί μου, θα τα δίνεις όλα ενώ όταν θέλεις κάτι, εάν δεν σου το δίνουν θα φεύγεις. Δεν είχα καν βάλει μέσα την ανταλλαγή ως ενδεχόμενο, πόσο μάλλον την άρνηση.
Μέχρι που κάποια ημέρα, μια άλλη μαμά στην παιδική χαρά με επανέφερε στην τάξη λέγοντας μου ότι είμαι άδικη με το παιδί μου και ότι το αφήνω συνεχώς εκτεθειμένο υποστηρίζοντας τα υπόλοιπα παιδιά. Μου επισήμανε ότι με αυτήν τη συμπεριφορά δεν εκπαιδεύω το παιδί μου να μοιράζεται αλλά να δίνει χωρίς να διεκδικεί. Μου είπε, και θυμάμαι ότι τότε είχα θυμώσει πολύ, ότι με αυτόν τον τρόπο δημιουργώ ένα εν δυνάμει θύμα bullying και έναν ενήλικα με χαμηλή αυτοπεποίθηση, ενώ θεωρώ ότι μεγαλώνω ένα παιδί που σέβεται τους κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς. Και πόσο δίκιο είχε!
Τα παιδιά έχουν δικαίωμα να μην δίνουν τα παιχνίδια τους και υποχρέωση να αποδέχονται το αντίστοιχο δικαίωμα των άλλων παιδιών. Δεν πρέπει να εκμεταλλεύονται τους φίλους τους, ούτε να πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης. Δεν πρέπει να προσφέρουν τα δικά τους πράγματα από εξαναγκασμό ή φόβο ότι θα τα μαλώσουν οι γονείς τους αλλά ούτε να εκβιάζουν τα άλλα παιδιά για να επιτύχουν το σκοπό τους. Προφανώς, θα πρέπει να σέβονται τους ανθρώπους γύρω τους και να είναι ευγενικά αλλά όχι εις βάρος της δικής τους ελευθερίας. Αυτό που τώρα είναι ένα παιχνίδι, αύριο είναι το κολατσιό, μεθαύριο είναι το χαρτζιλίκι και στο μέλλον είναι η αξιοπρέπεια και η αυτοεκτίμηση.
Ο κανόνας λέει ότι όλοι είμαστε ίσοι και έχουμε ίδια δικαιώματα. Αυτό θα πρέπει πρώτα να το καταλάβουμε οι μεγάλοι και μετά να προσπαθήσουμε να το εξηγήσουμε στα παιδιά. Κι εγώ το κατάλαβα όταν η ίδια μαμά στην παιδική χαρά, έκλεισε τη συζήτηση μας λέγοντας, τώρα δώστε μου τα κλειδιά του σπιτιού σας γιατί θα πρέπει όλοι να μοιραζόμαστε τα “παιχνίδια” μας!
