Ο μικρός σας… υπνοβάτης

Η υπνοβασία δεν είναι κάτι σπάνιο ούτε κάτι που βλέπουμε μόνο στις ταινίες θρίλερ και μη. Η υπνοβασία είναι μια πολύ κοινή διαταραχή του ύπνου και συμβαίνει σε πολλά παιδιά. Το παραϋπνιο αυτό φαινόμενο υποχωρεί στο πέρασμα του χρόνου. Ο λόγος για τον οποίον δεν το ακούμε τόσο πολύ όσο άλλα θέματα που απασχολούν γονείς και παιδιά, είναι γιατί οι γονείς το κατατάσσουν στην κατηγορία των ψυχολογικών προβλημάτων και διστάζουν να μιλήσουν για αυτό. Ο μικρός σας υπνοβάτης δεν έχει κανένα ψυχολογικό πρόβλημα. Μια διαταραχή του ύπνου του έχει.

Το ποσοστό των παιδιών που υπνοβατούν αγγίζει το 10% και εκδηλώνεται κυρίως σε παιδιά με οικογενειακό ιστορικό υπνοβασίας. Υπνοβάτης μπορεί να είναι ένα παιδί ήδη από τα 4 ή 5 χρόνια της ζωής του και θα πάψει να είναι το πολύ γύρω στα 13. Σε κάθε περίπτωση και εφόσον οι γονείς ανησυχούν για αυτό, μπορούν να συμβουλευθούν έναν ειδικό.

Η διαταραχή εκδηλώνεται όταν το παιδί μέσα στη νύχτα σηκώνεται από το κρεβάτι του και αρχίζει να περπατάει με τα μάτια ανοιχτά αλλά ανέκφραστο. Το εντυπωσιακό είναι πως παρότι έχει ανοιχτά τα μάτια του, στην πραγματικότητα ο υπνοβάτης δεν βλέπει. Καθοδηγείται μέσα στον χώρο από τη μνήμη του. Ο υπνοβάτης είναι σε κατάσταση βαθέως ύπνου. Δεν αντιλαμβάνεται τι κάνει και δεν μπορεί να ξυπνήσει από αυτό. Συνήθως, μετά την περιπλάνησή του επιστρέφει στο κρεβάτι του και συνεχίζει τον ύπνο του. Φυσικά και δεν θυμάται τίποτα από όλα αυτά την επόμενη μέρα. Το τι κάνει ο υπνοβάτης κατά την υπνοβασία του είναι πολύ απλό. Τίποτα δύσκολο ή τίποτα που να απαιτεί δεξιότητα ή προσπάθεια. Δεν θα βρει τα κλειδιά για να ανοίξει την πόρτα και να κατέβει με το ασανσέρ κάτω. Αυτό είναι αρκετά πολύπλοκο. Συνήθως, κάνει πράγματα που επαναλαμβάνει συχνά μέσα στη μέρα. Θα ανοίξει την πόρτα της τουαλέτας ή θα πάει μέχρι την κουζίνα.

Όταν αντιλαμβανόμαστε ότι το παιδί μας υπνοβατεί πρέπει να οδηγήσουμε το παιδί στο κρεβάτι του με ήρεμο τρόπο. Δεν το ξυπνάμε και δεν φωνάζουμε ή αντιδρούμε απότομα και με πανικό. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να τραυματίσει βαθιά το παιδί. Δεν του λέμε τίποτα την επόμενη μέρα. Δεν του λέμε τι έκανε και δεν το ρωτάμε γιατί το έκανε. Προσπαθούμε να απομακρύνουμε επικίνδυνα αντικείμενα από τον χώρο για να μην τραυματιστεί. Και φυσικά, δεν τοποθετούμε κάγκελα, καρέκλες και άλλα εμπόδια γύρω από το κρεβάτι για να το αποτρέψουμε να το κάνει…