Μωρό και πρώτο ταξίδι με το πλοίο

Στην οικογένεια μου το ταξίδι με το πλοίο αποτελούσε πολύ συχνό φαινόμενο καθώς το χρειαζόμασταν για να επισκεφτούμε το εξοχικό μας. Χριστούγεννα, Πάσχα, τριήμερα και φυσικά καλοκαίρι, από τη στιγμή (κυριολεκτικά) που έκλειναν τα σχολεία μέχρι τον αγιασμό.  Συνεπώς, θεώρησα αυτονόητο όταν γέννησα το γιο μου, να τον φορτώσω στο αυτοκίνητο και χωρίς καμία σκέψη να τον βάλω στο πλοίο για να «περάσουμε» απέναντι.

Ομολογουμένως, θα ήταν καλό να είχα οργανώσει ορισμένα πράγματα από πριν καθώς όπως αποδείχτηκε το συγκεκριμένο πλοίο δεν ήταν ιδιαίτερα baby friendly!

Τα προβλήματα ξεκίνησαν από το πρακτορείο όπου η υπεύθυνη κυρία επέμενε ότι δε χρειάζεται να μου εκδώσει μηδενικό εισιτήριο. Εγώ κρατώντας το μωρό στην αγκαλιά, αρχικά ήρεμα και ευγενικά έλεγα ότι θεωρώ σωστό να έχω ένα εισιτήριο για το μωρό. Αυτή επέμενε: Είναι μικρότερο από 2 ετών, δε χρειάζεται εισιτήριο. Έπρεπε να φτάσω να ουρλιάζω ότι εάν βουλιάξει το καράβι, θέλω να ξέρουν οι δικοί μου ότι ήταν και το μωρό μαζί μου, για να σταυροκοπηθεί η κυρία και να συμφωνήσει.

Στη συνέχεια, έφτασε η ώρα της επιβίβασης και η μεγάλη στιγμή που έπρεπε να παρκάρουμε το αυτοκίνητο. Οι παρκαδόροι των καραβιών έχουν ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και το γνώριζα. Αποφάσισα πάλι να ξεκινήσω ευγενικά. Ενώ εκείνος ούρλιαζε τελείωνε κοπελιά, εγώ κατέβασα το παράθυρο και ζήτησα να μην στριμώξει το αμάξι γιατί αφού βγω εγώ από τη θέση του οδηγού, θα πρέπει να βγάλω και το μωρό από την άλλη πλευρά. Δεν τον σκότωνα καλύτερα! Αφού με κατσάδιασε μου είπε όχι. Μετά από τις φωνές μου, είπε θυμωμένα: διάλεξε ποια πλευρά προτιμάς. Δηλαδή ή θα μείνει μέσα το παιδί ή θα βγει μόνο του. Τελικά, αναγκάστηκα να βγάλω το μωρό με το καθισματάκι του αυτοκινήτου, να του το δώσω να το κρατάει, να παρκάρω και ύστερα να βγω εγώ.

Και ξαφνικά βρέθηκα με μία τεράστια τσάντα του μωρού, τη δική μου τσάντα και το κάθισμα που, πιστέψτε με, μέχρι τότε δεν είχα καταλάβει πόσο βαρύ είναι. Ανέβηκα ατελείωτες σκάλες ενώ με έσπρωχναν βιαστικές κυρίες που ήθελαν να προλάβουν να βρουν θέση. Μπήκα στο πρώτο σαλόνι που βρήκα και ανοίχτηκε μπροστά μου καινούργιος Γολγοθάς. Δεν υπήρχε σημείο να ακουμπήσω. Μέχρι που αποφάσισα να πάω με τσαμπουκά σε ένα ήδη κατειλημμένο τραπέζι που είχε όμως διαθέσιμες καρέκλες και να κάτσω.

Σκότωνα για ένα ποτήρι νερό αλλά δε γινόταν σε αυτή τη φάση. Υπήρχε φόβος να χάσω θέση και μωρό! Η θερμοκρασία ήταν στους -5 μέσα στο σαλόνι αλλά ευτυχώς είχα πάρει μπουφανάκι και σκέπασα το παιδί. Προφανώς μετά τον τσακωμό με τον παρκαδόρο, άφησα το δικό μου στο αμάξι με αποτέλεσμα να ξυλιάσω.

Ευτυχώς το ταξίδι διαρκεί μόλις μία ώρα. Αλλά μία ώρα είναι αρκετή για να πεινάσει ένα μωράκι. Τότε κατάλαβα ότι ο θηλασμός στους δημόσιους χώρους δεν είναι απόλυτα αποδεκτός. Έπιανα τα ενοχλημένα βλέμματα αλλά αδιαφορούσα πλήρως. Και τι έρχεται μετά το φαγητό; Κακά! Πήρα αγκαλιά το μωρό και ξεκίνησα την ανεύρεση της τουαλέτας. Όταν τελικά τη βρήκα συνειδητοποίησα ότι δεν είχε αλλαξιέρα. Ούτε καν ένα πάγκο να ακουμπήσουμε. Επιστρέψαμε στη θέση μας και πάλι με ατελείωτο θράσος άλλαξα το παιδί στο σαλόνι του πλοίου.

Το καράβι είχε σχεδόν φτάσει στο λιμάνι και αποφάσισα να κατέβω στο γκαράζ νωρίτερα για να μην προκαλέσω πάλι έμφραγμα στη σκάλα και να βρω και μία λύση για το πώς θα ξαναβάλω το παιδί μέσα. Λάθος μεγάλο και επικίνδυνο! Προφανώς το γκαράζ είχε γεμίσει και δεν χωρούσα πουθενά.  Κάποιοι άλλοι βιαστικοί, έβαλαν μπροστά τα αυτοκίνητα τους και γεμίσαμε καυσαέριο ενώ μόλις άρχισε να κατεβαίνει άγκυρα και να τραντάζεται όλο το πλοίο άρχισε να κλαίει και το μωρό. Εντέλει μπήκαμε στο αμάξι με τη βοήθεια μιας άλλης ευγενικής οικογένειας και αφήσαμε πίσω μας το πλοίο.

Στην επιστροφή είχα φτιάξει μια ωραιότατη λίστα με οδηγίες προς ναυτιλλομένους και ήταν όλα ευκολότερα.

-Επιλέγουμε δρομολόγιο που δεν προβλέπεται να έχει κόσμο.

-Φτάνουμε στο λιμάνι νωρίτερα από ότι παλαιότερα.

-Βγάζουμε μηδενικό εισιτήριο για το μωρό. Αδιαπραγμάτευτο.

-Φροντίζουμε να θηλάσουμε μέσα στο αμάξι πριν την επιβίβαση.

-Ζητάμε να παρκάρουμε το αμάξι πριν από τους άλλους οδηγούς σε σημείο που θα μας υποδείξουν αλλά θα μας βολεύει.

-Ενσωματώνουμε την τσάντα μας, στη τσάντα του μωρού.

-Παίρνουμε κουβέρτα για το μωρό και μπουφάν για εμάς.

-Φοράμε το μάρσιπο και ανεβαίνουμε τις ατελείωτες σκάλες άνετα και με ασφάλεια.

-Επιλέγουμε μια απόμακρη και ήσυχη θέση κοντά στο παράθυρο.

-Φροντίζουμε να έχουμε μαζί μας νερό κτλ για να μην χρειαστεί να πάμε στο μπαρ.

-Σε στιγμές έντονης γκρίνιας βγαίνουμε βόλτα στο κατάστρωμα και μιλάμε στο μωρό για τη θάλασσα και τους γλάρους.

-Δε σηκωνόμαστε από τη θέση μας εάν δεν έχει δέσει το καράβι.

-Κατεβαίνουμε τελευταίοι και ασφαλείς. Μην αγχώνεστε θα σας περιμένουν.

-Παραμένουμε ψύχραιμοι και ζητάμε βοήθεια όποτε τη χρειαζόμαστε.

Άντε καλό μας ταξίδι!

Γράφει η Νότα Μπούμπαλου, μαμά του μικρού Γιώργου

Originally posted 2016-07-01 04:00:16.