Μια πολιτισμένη κοινωνία οφείλει να μην χωρίζει τα παιδιά στα “μεν” και στα “δε”
Τα χρόνια περνούν, ο κόσμος αλλάζει και τα παιδιά μας, μάς ξεπερνούν. Αυτή είναι η λογική εξέλιξη των πραγμάτων για την οποία προσπαθούμε όλοι (ή έστω οι περισσότεροι). Στα πλαίσια των γονεϊκών υποχρεώσεων μας, οφείλουμε να δημιουργούμε τις βάσεις για ένα πιο “θετικό” μέλλον και μια πιο “δίκαιη” κοινωνία στην οποία τα παιδιά μας θα φτιάξουν τη δική τους οικογένεια. Μια πιο “δίκαιη” κοινωνία θα πρέπει να βασίζεται στην ισότητα και να προσπαθεί για την εξάλειψη του ρατσισμού και των διακρίσεων. Άλλωστε, σε αυτόν εδώ τον τόπο γεννήθηκε η Δημοκρατία και ο πολιτισμός, και σε μια δημοκρατική και πολιτισμένη κοινωνία δεν χωράνε διακρίσεις.
Μια πολιτισμένη κοινωνία οφείλει να αγκαλιάζει αρμονικά όλα τα μέλη της και να αναδεικνύει τις ομοιότητες κι όχι τις διαφορές τους. Συνεπώς μια πολιτισμένη κοινωνία οφείλει να μην χωρίζει τα παιδιά της, στα “μεν” και στα “δε”. Τα παιδιά είναι κατά κύριο λόγο παιδιά. Οποιοσδήποτε χαρακτηρισμός και “κατηγοριοποίηση” μπορεί να τα πληγώσει και να αλλάξει τη ζωή τους. Προφανώς κάθε παιδί είναι μοναδικό, έχει ξεχωριστή προσωπικότητα και μοναδικά ταλέντα, αλλά έχει τα ίδια δικαιώματα στις ίσες ευκαιρίες. Η διαφορετικότητα θα πρέπει να γιορτάζεται και όχι να δαιμονοποιείται.
Το να αποκαλείς ένα παιδί χοντρό ή χαζό ή να μην το καλείς στο πάρτι που είναι όλη η υπόλοιπη τάξη καλεσμένη, είναι μια μορφή βίας. Είναι και αυτό με τον τρόπο του, ένα bullying. Δεν είναι όλα τα παιδιά χαμογελαστά και χαριτωμένα, ούτε μπορούν να γίνουν όλα τα παιδιά το επίκεντρο της παρέας. Δεν είναι υποχρεωτικό, όμως, να είναι ένα παιδί η ψυχή του πάρτι για να λάβει μια πρόσκληση σε ένα πάρτι. Μπορεί, εάν θέλει, να είναι ένα ντροπαλό παιδί ή ένα ήσυχο παιδί ή απλά ένα συνεσταλμένο παιδί. Και καλώς ή κακώς μπορεί ένα παιδί να είναι φοβισμένο και να μην νιώθει άνετα στις μεγάλες παρέες. Ενδεικτικά, τα μοναχοπαίδια προτιμούν να παραβρίσκονται σε μικρές συγκεντρώσεις γιατί δεν είναι συνηθισμένα στις μεγάλες συγκεντρώσεις (Δες εδώ: Και τα μοναχοπαίδια έχουν ψυχή). Σκεφτείτε όμως πόσο άδικο θα ήταν να μην προσκαλούσαμε ποτέ τα μοναχοπαίδια στα μεγάλα πάρτι.
Δεν θέλω καν να ανοίξω το θέμα της διαφορετικής εθνικότητας. Οι ταμπέλες του ξένου ή του έγχρωμου παιδιού, είναι φορτία βαριά για τις παιδικές πλάτες. Είναι λόγοι που σταματούν την εξέλιξη ενός δυνατού παιδιού και απογοητεύουν βαθιά ένα παιδί με χαμηλή αυτοπεποίθηση. Οι συνέπειες μπορεί να είναι πολύ σοβαρές και να οδηγήσουν ακόμα και στην αυτοχειρία. Τα παιδιά κουβαλούν μέσα τους την απόρριψη και τα αποκαρδιωτικά σχόλια που λαμβάνουν καθημερινά. Συνήθως, προσπαθούν να κατανοήσουν την αιτία αυτής της συμπεριφοράς και είτε κατηγορούν τον εαυτό τους είτε τους γονείς τους. Περίπου στην εφηβική ηλικία, καταφέρνουν να αποκωδικοποιήσουν το μίσος και τότε θυμώνουν και με τους συμμαθητές τους.
Και φτάνουμε στο δύσκολο σημείο να κατανοήσουμε ένα παιδί με ειδικές ανάγκες ή όπως συνηθίζουμε να τα αποκαλούμε ένα παιδί με ειδικές ικανότητες. Προσωπικά, διαφωνώ με τον όρο ειδικές ικανότητες, καθώς θεωρώ ότι αποδυναμώνει τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν αυτά τα παιδιά. Ίσως θα ήταν πιο σωστό να αποκαλούμε τους γονείς, Γονείς με ειδικές ικανότητες, γιατί χωρίς αυτές δεν θα καταφέρουν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους σε αυτήν τη χώρα. Δυστυχώς, η δική μας πολιτισμένη κοινωνία δεν είναι έτοιμη για αυτά τα παιδιά. Δε μπορώ να παραβλέψω κάποια φωτεινά παραδείγματα και ορισμένους φορείς που παλεύουν με όσα εφόδια έχουν για ένα καλύτερο μέλλον αυτών παιδιών, αλλά η πλειοψηφία κάνει πως δεν τα βλέπει. Ένα αυτοκίνητο παρκαρισμένο πάνω σε μία ράμπα ή ένα μηχανάκι πάνω στην ειδική σήμανση που περπατούν οι άνθρωποι με περιορισμένη όραση ή μια παιδική χαρά που απαγορεύει την είσοδο σε ένα παιδί με νοητική υστέρηση, είναι μερικές αποδείξεις ότι η κοινωνία τους γυρίζει την πλάτη. Ακόμα και ένας δάσκαλος που δεν γνωρίζει τι είναι ο Νεανικός Διαβήτης ώστε να μπορέσει να στηρίξει ψυχολογικά και κοινωνικά το παιδί μετά το πρώτο σοκ και την επιστροφή του στο σχολείο, είναι μια απόδειξη της συγκεκριμένης κατάστασης (Δείτε εδώ τη Συνομιλία με την Πρόεδρο της Πανελλήνιας Ένωσης Αγώνος κατά του Νεανικού Διαβήτη).
Έχουμε πολύ μεγάλο δρόμο ακόμα για να φτάσουμε στην απόλυτη ισορροπία και στην άνευ όρων αποδοχή των ανθρώπων που ζουν δίπλα μας. Οι κοινωνίες δημιουργούν αμείλικτα πρότυπα και μας “αναγκάζουν” να πασχίζουμε για αυτά, ίσως και χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Χρειάζεται τεράστια προσπάθεια για να αποδεχτούμε τη διαφορετικότητα και να κατορθώσουμε να συμβιώσουμε μαζί της. Το γνωρίζω ότι δεν πρέπει να περιμένω μεγάλα αποτελέσματα, απλά προτείνω να ξεκινήσουμε έστω να προσπαθούμε. Για παράδειγμα, ας αποφασίσουμε ότι από σήμερα δεν θα ξαναχωρίσουμε τα παιδιά στα “μεν” και στα “δε”. Από σήμερα όλα τα παιδιά, θα είναι απλώς παιδιά!
