Η Πρωτοχρονιά που δε θέλω να ξεχάσω

Κρατώ σχεδόν με τα “δόντια” την τρυφερότητα που νιώθω όταν θυμάμαι ορισμένες Πρωτοχρονιές που πέρασαν.

Οι μυρωδιές και οι αισθήσεις μετατρέπονται σε “καύσιμα” για να συνεχίσω το ταξίδι μου στην επόμενη χρονιά.

Μία Πρωτοχρονιά των παιδικών μου χρόνων που δε θέλω να ξεχάσω ποτέ, ήταν αυτή που ήμασταν οικογενειακώς άρρωστοι! Πρέπει να ήμουν γύρω στα 12 και η αδερφή μου 15. Ψηνόμασταν στον πυρετό και ήμασταν κυριολεκτικά όλοι ακουμπισμένοι – παρατημένοι στους καναπέδες.

Εγώ με τη μητέρα μου στο μικρό καναπέ και ο πατέρας μου με την αδερφή μου στο γωνιακό. Βλέπαμε όλην την ημέρα τηλεόραση και είχαμε πάρει απόφαση ότι θα κάνουμε ρεβεγιόν με τη Ρούλα Κορομηλά.

Κάποια στιγμή η μητέρα μου σηκώνεται, μας κοιτάει και φωνάζει: Σηκωθείτε! Δε μπορούμε να υποδεχτούμε τον καινούργιο χρόνο με άστρωτο και αστόλιστο τραπέζι!

Παίρνει τότε ένα κόκκινο τραπεζομάντηλο, το στρώνει σε ένα μικρό τραπεζάκι και το στολίζει με μια γλάστρα με Αλεξανδρινό.

Ανοίγει το σύνθετο και βγάζει τα καλά πιάτα και τα κολωνάτα ποτήρια. Βάλτε τα και έρχομαι σε λίγο, μας λέει σχέδον συνομωτικά και πάει στην κουζίνα.

Με όση δύναμη της είχε απομείνει ψήνει ψωμάκια του τόστ και μαγειρεύει πουρέ. Δε θα ξεχάσω ποτέ πόσο όμορφο μου είχε φανεί το πιάτο όταν το ακούμπησε στη μέση του τραπεζιού. Είχε βράσει καλαμπόκι και αρακά και το είχε στολίσει για να πάρει “χρώμα”, όπως είπε.

Εμείς γεμίσαμε τα ποτήρια μας με Coca Cola και ενώ άφριζε το ανθρακικό σαν την πιο ακριβή σαμπάνια,  τα υψώσαμε και περιμέναμε το countdown της Ρούλας Κορομηλά για τη νέα χρονιά.

Κάνενας δεν είχε το κουράγιο να πάει να σβήσει τα φώτα στην αλλαγή του χρόνου αλλά κανένας δεν ενοχλήθηκε γιατί όλοι ξέραμε πως ξεκινούσε μια φωτεινή και χρωματιστή, σαν το πιάτο μας, χρονιά!

Αποκοιμηθήκαμε αγκαλιασμένοι στους καναπέδες.

Originally posted 2017-01-01 04:30:07.