Εμείς του “Αυγούστου” οι εκδρομείς

1η Αυγούστου 2016: Κλείνω τα μάτια μου
Ανοίγω τα μάτια μου: 1η Αυγούστου 1986
Το αυτοκίνητο μας είναι ένα καφέ Ford Cortina με μπεζ δερμάτινα καθίσματα που μυρίζουν περίεργα.
Ο ήλιος τα κάνει και φλέγονται και βάζουμε πετσέτες με την αδερφή μου για να μην καίγονται τα πόδια μας. Όταν μάθω να οδηγώ, δε θα πάρω ποτέ αμάξι με δερμάτινα καθίσματα, σχολιάζω κάθε χρόνο.
Η μητέρα μου κατεβάζει τα πράγματα μας και ο πατέρας μου φορτώνει το αυτοκίνητο.
Είναι εκνευρισμένος γιατί η μητέρα μου κάθε φορά πακετάρει σε πολλές μικρές σακούλες πράγματα που θα χωρούσαν σε μία μεγάλη.
Εκείνη τον αγνοεί και του δίνει οδηγίες πώς να βάλει τις βαλίτσες στο αυτοκίνητο για να μην τσαλακώσει τα ρούχα.
Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο που εκείνη την εποχή δεν κλιματίζεται.
Κάθε μα κάθε φορά, επιστρέφουμε γιατί κάτι έχουμε ξεχάσει ή γιατί η μητέρα μου εμφανίζει έντονα συμπτώματα άγχους και τα εκφράζει με ερωτήματα : Έκλεισα το θερμοσίφωνο; Κλείδωσα; Πήρα μαζί το πιστολάκι για τα μαλλιά; Πήρα τα κλειδιά του εξοχικού;
Εγώ με τη αδερφή μου πάντα γελάμε και ο πατέρας μου της απαντάει ενστικτωδώς Ναι σε όλα.
Και ξεκινάμε για τη μεγάλη φυγή των αδειούχων αυτού του μήνα. Κι εμείς ανάμεσα σε χιλιάδες του “Αυγούστου” εκδρομείς.
Τους παρατηρώ από το παράθυρο, στρυμωγμένους, ιδρωμένους, με τα καναρίνια αγκαλιά και τα ποδήλατα στοιβαγμένα στην σχάρα του αυτοκινήτου. Έχουν μια έκφραση χαράς και κούρασης μαζί.
Το ραδιόφωνο παίζει τραγούδια αλλά ο πατέρας μου θέλει να ακούσει ειδήσεις. Τo αλλάζει. Φωνάζουμε με την αδερφή μου. Φτάνουμε στο λιμάνι, λέει η μητέρα μου, ηρεμήστε.
Είμαστε στο καράβι. Τρώμε κρακεράκια και γεμίζουμε ψίχουλα παντού. Η μητέρα μου πίνει φραπέ σκέτο ελαφρύ και ο πατέρας μου διαβάζει εφημερίδα. Βγαίνουμε έξω αλλά φυσάει πολύ. Πάντα φυσάει σε αυτό το ταξίδι.
Φτάνουμε στον προορισμό μας. Κατεβαίνει η άγκυρα.

1η Αυγούστου 1986: Κλείνω τα μάτια μου
Ανοίγω τα μάτια μου: 1η Αυγούστου 2016
Ο Γιωργάκης ξεπλένει τα πόδια του με το λάστιχο στο μπαλκόνι. Κολλάνε τα χέρια του από τα σύκα που έκλεψε με το μπαμπά του από το διπλανό σπίτι.
Εγώ ξεφορτώνω ακόμα το αυτοκίνητο γιατί πακετάρω σε πολλές μικρές σακούλες πράγματα που θα χωρούσαν σε μία μεγάλη.
Ψάχνω σκιά να παρκάρω γιατί το πρωί θα καίνε τα δερμάτινα καθίσματα και δε θα μπορούμε να μπούμε.
Παίρνω την αδερφή μου τηλέφωνο και της ζητάω να πάει κρυφά στο σπίτι μου και να τσεκάρει εάν έκλεισα το θερμοσίφωνο, κλείδωσα, πότισα κτλ
Εκείνη γελάει και μου απαντά ενστικτωδώς Ναι σε όλα.
Η κουζίνα μυρίζει πατάτες τηγανητές, ντομάτες με αυγά και φρέσκο ψωμί από το φούρνο στο μεγάλο δρόμο. Ο Γιωργάκης κοιμάται.
Κάθομαι στο μπαλκόνι σε μια καρέκλα σκηνοθέτη που ήταν πάντα τόσο βολική.
Τρώω ένα παγωτό χωνάκι φράουλα και διαβάζω μια εφημερίδα ενώ το ραδιόφωνο παίζει ειδήσεις.
Οι διακοπές ξεκινάνε και η ζωή συνεχίζεται…

Γράφει η Νότα Μπούμπαλου, μαμά του μικρού Γιώργου…

(Ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από το στίχο του Διονύση Σαββόπουλου, Εμείς του ’60 οι εκδρομείς)

Originally posted 2016-08-01 04:30:42.