Είναι τα παιδιά αχάριστα ή έτσι μαθαίνουν να διεκδικούν;

Το σπίτι είναι γεμάτο παιχνίδια, στο λούνα παρκ κάνει τραμπολίνο όση ώρα θέλει, τρώει παγωτό μεσημέρι βράδυ, βλέπει παιδικά πριν κοιμηθεί και παρόλα αυτά στο τέλος της ημέρας λαμβάνεις ένα Δεν πέρασα ωραία σήμερα!  Ή ακόμα χειρότερα μια κρίση κλάματος μπροστά στο περίπτερο για ένα ακόμα παιχνίδι , ενώ κρατάει δυο τρία στα χέρια του. Εσύ θέλεις να του προσφέρεις όσα περισσότερα μπορείς για να το βλέπεις χαρούμενο, αλλά εκείνο δεν ικανοποιείται με τίποτα.

Τι συμβαίνει όμως στο παιδί και συμπεριφέρεται σαν αχάριστος ενήλικας; Είναι όντως αχάριστο ή μήπως είναι μέρος της ανάπτυξης του και είναι λογικές οι αντιδράσεις του;

Στα πλαίσια της ανάπτυξης τους τα παιδιά εμφανίζουν χαρακτηριστικά που δεν μας αρέσουν αλλά δεν μπορούμε να αποφύγουμε. Κλασικό παράδειγμα τα ξεσπάσματα θυμού περίπου στην ηλικία των 2 ετών, που “βασανίζουν” τους γονείς  (Δείτε εδώ: Τι είναι το tantrum και με ποιους τρόπους αντιμετωπίζεται).  Η συμπεριφορά των γονιών όμως και ο τρόπος αντίδρασης και αντιμετώπισης των φαινομένων, βοηθάνε πολύ στο να βελτιωθεί η κατάσταση και σιγά σιγά να κατανοήσει το παιδί ότι αυτό που κάνει είναι λάθος. Κυρίως όμως η σωστή συμπεριφορά του γονιού λειτουργεί ως πρότυπο και συνήθως οδηγεί στο επιθυμητό αποτέλεσμα. ( Δείτε εδώ: Μην μαλώνεις το παιδί για τη συμπεριφορά του. Η συμπεριφορά του είσαι εσύ).

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τα συμπτώματα “αχαριστίας”. Ξεκινάνε ως μέρος της ανάπτυξης του παιδιού. Το παιδί συνειδητοποιεί ότι με κάποιες “τεχνικές” μπορεί να επιτύχει μεγαλύτερα αποτελέσματα και συνεπώς μπαίνει στο παιχνίδι της διεκδίκησης. Και ανάλογα με τη δική μας αντίδραση, εξελίσσονται.

Τι μπορούμε να κάνουμε, λοιπόν, για να μην μεγαλώσουμε ένα αχάριστο παιδί αλλά να μην του κόψουμε και τα “φτερά” της διεκδίκησης.

Ξεκινάμε από μικρή ηλικία

Διαμορφώνουμε το χαρακτήρα του παιδιού από τη βρεφική ακόμα ηλικία, βήμα βήμα.  Δεν χρειάζεται να προσφέρουμε στο μωρό αμέσως ό,τι μας ζητάει. Αναπτύσσουμε την υπομονή του και το εκπαιδεύουμε και στις δικές μας ανάγκες. Ακόμα κι αν το παιδί φωνάζει και θυμώνει, εμείς χρησιμοποιούμε τον ήρεμο λόγο μας για να εξηγήσουμε. Σε καμία περίπτωση μην φωνάζετε στα παιδιά. Οι φωνές είναι κι αυτές σωματική τιμωρία. 

Λέμε ευχαριστώ

Το παιδί πρέπει να μάθει να λέει ευχαριστώ. Στην αρχή δεν θα αντιλαμβάνεται την έννοια της λέξης αλλά θα τη συνδέσει με συγκεκριμένες πράξεις.  Συνεπώς, πρέπει και να μας ακούει να λέμε ευχαριστώ αλλά και να του υπενθυμίζουμε να χρησιμοποιεί τη λέξη. Προσοχή όμως να μην το κάνουμε με αυστηρό τρόπο γιατί το παιδί μπορεί να το συνδέσει με κάποια μορφής συνέπεια.

Ζητάμε συγγνώμη 

Τα παιδιά έχουν ανάγκη να τους ζητάμε συγγνώμη όταν κάνουμε λάθος. Έχουν ανάγκη να κατανοήσουν πως το να κάνεις λάθη δεν είναι ένδειξη αδυναμίας. Αντίθετα, είναι μια αναμενόμενη διαδικασία σε ένα κόσμο που κανένας δεν είναι τέλειος. Η συγγνώμη δεν πρέπει να είναι ενοχική αλλά να κρύβει ειλικρίνεια και αλήθεια.

Μαθαίνουμε την έννοια της προσφοράς

Μετά την ηλικία των 3 ετών, παίζουμε το παιχνίδι Ένα παλιό για ένα καινούργιο.  Δηλαδή ζητάμε από το παιδί για κάθε καινούργιο παιχνίδι που θα παίρνει, να “θυσιάζει” ένα παλιό. Αλλά φροντίζουμε να μην μπορεί να ξαναβρεί το παλιό. Μια ωραία ιδέα είναι να προσφορά  μαζί με το παιδί, των παλιών παιχνιδιών σε ένα φιλανθρωπικό σωματείο.

Ελαττώνουμε τα δώρα 

Είναι δύσκολο αλλά είναι το σωστό. Πρόσφατη έρευνα έδειξε ότι Όσο λιγότερα παιχνίδια τόσο καλύτερα για τα παιδιά σας. Προσπαθούμε κατά τη διάρκεια της χρονιάς και κυρίως τις γιορτές που γνωστοί και φίλοι καταφτάνουν με τις αγκαλιές τους γεμάτες να μην αγοράζουμε κι εμείς δώρα στα παιδιά.  Προσπαθούμε να τα αντικαταστήσουμε με την ανάγνωση ενός παραμυθιού ή μια ταινία στο σινεμά ή απλά μια βόλτα με το παιδί. Μην περιμένετε να είναι εύκολη αυτή η αλλαγή αλλά  είναι καλό να προσπαθήσετε γι΄αυτήν.

Θέτουμε ρεαλιστικούς στόχους 

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πρόκειται για τα παιδιά μας. Το να είσαι γονιός σημαίνει ότι δεν περιμένεις από το παιδί να σου δείξει την ευγνωμοσύνη του γιατί κάνεις τη δουλειά σου. Είναι πολύ εύκολο να μπερδευτούμε. Τα παιδιά πρέπει να μάθουν να είναι ευγενικά και να εκτιμούν τα  υλικά αγαθά αλλά όχι εις βάρος της παιδικότητάς τους. Συνεπώς, πριν θυμώσουμε με το παιδί που δεν εκτίμησε τα καινούργια του παπούτσια και τα λέρωσε στη λάσπη,  καλό είναι να υπενθυμίσουμε στον εαυτό μας ότι είναι παιδί και δεν μπορεί να περπατήσει διαφορετικά.

Είναι πολύ σημαντικό τα παιδιά να αναγνωρίζουν και να εκτιμούν όσα τους προσφέρουν οι γονείς τους αλλά είναι εξίσου σημαντικό να μεγαλώσουν φυσιολογικά χωρίς να καταπιέσουν τα χαρακτηριστικά της ηλικίας τους.  Δώστε ευκαιρίες στα παιδιά να αλλάξουν και με υπομονή και καλή διάθεση θα τα καταφέρουν!