Αφού σου λέω μαμά, δεν είμαι κορίτσι

Με τα πράγματα που δεν επείγουν, δεν τα πηγαίνω ιδιαίτερα καλά. Ένα από αυτά είναι και το κομμωτήριο. Τόσο για μένα όσο και για τους γιούς μου. Ο μικρός κοντεύει ενάμιση και ακόμα ψαλίδι δεν έχει μπει στο κεφάλι του (δεν τον ενοχλούν στα μάτια, απλά πετάνε τσουλούφια δεξιά, αριστερά, πάνω, κάτω… παντού). Ο μεγάλος λοιπόν είχε να κουρευτεί από το καλοκαίρι. Δεν τον ενοχλούσαν, δεν έβρισκα λόγο. Βέβαια είχε αρχίσει να κάνει λασπωτήρα στο πίσω μέρος του κεφαλιού, ξέρεις αυτό το λίγο κάπως, που κάνουν τα μαλλιά όταν μακραίνουν επειδή απλώς είναι ατημέλητα, και όχι επειδή θέλεις να τα αφήσεις μακριά.

Ξεκίνησαν οι γιαγιάδες να ρωτούν, πότε θα πας το παιδί για κούρεμα; Καλά, έλεγα, θα το πάω. Το άκουγε ο μικρός, άρχισε να ρωτάει κι εκείνος, μαμά θα πάμε στον κουρέα; Ναι του έλεγα, θα πάμε. Μία μέρα γύρισε από τον παιδικό και μου είπε «Μαμά να πάμε στον κουρέα, δεν είμαι κορίτσι». Δεν έδωσα σημασία στην αρχή. Μετά το σκέφτηκα καλύτερα, βρε λες το παιδί μου να έπεσε θύμα bullying; Πήγα κοντά του και τον ρώτησα, θεωρητικά πλαγίως  (λέω θεωρητικά γιατί έχω μεγαλώσει με αγόρια αδέρφια και δεν έχω ιδέα τι σημαίνει πλαγίως  και γυναικείος τρόπος κ.λπ.), “Αγάπη μου γιατί θέλεις να πάμε στον κουρέα;” Μου απάντησε “Αφού σου λέω μαμά, δεν είμαι κορίτσι”, και τώρα τι κάνουμε; Τι ρωτάμε; Πώς κάνουμε ερώτηση χωρίς να κατευθύνουμε την απάντηση και χωρίς να δημιουργήσουμε άγχος και χωρίς να έρθει η μαμά-ψυχολογός-έμπειρη-σούπερκολλητή του Αραράτ φωνάζοντας “Καταστρέφεις το παιδί!!!”.

Αφού το σκέφτηκα για λίγο αποφάσισα να μην κάνω καμία ερώτηση. Αποφάσισα όμως να καθυστερήσω λίγο ακόμα τον κουρέα. Ταυτόχρονα ξεκίνησα να του δείχνω άντρες με μακριά μαλλιά και παλιές φωτογραφίες του μπαμπά του με μακριά μαλλιά (μου είπε ότι φέτος θέλει να αφήσει ξανά μακριά και έχω αρχίσει να παθαίνω αλλεργία). Τελικά δεν μου το ανέφερε ξανά και εύχομαι να κατάλαβε πως μακριά μαλλιά μπορεί να έχει τόσο μία γυναίκα όσο και ένας άντρας.

Μετά όμως άρχισα να αναρωτιέμαι σχετικά με τα “αγορίστικα” παιχνίδια και τα “κοριτσίστικα” . Ως γυναίκα άρχισα να εκνευρίζομαι γιατί εγώ έπαιζα full ποδόσφαιρο, κάστρα και πολιορκητές, lego και εννοείται πως φορούσα μπλε ρούχα (αφού σου είπα πως είχα αγόρια αδέρφια). Ως μαμά που μεγαλώνει αγόρια, δεν άρχισα να εκνευρίζομαι… Δεν ξέρω πως θα αντιδρούσα, στη θέα των αγοριών μου να παίζουν με κούκλες. Στερεότυπα ε; Προφανώς και είναι βαθιά ριζωμένα μέσα μου. Όχι ότι θα τα μάλωνα, απλώς ίσως να πήγαινα κοντά, παίζοντας με αυτοκινητάκι για να απομακρύνω λίγο τις κούκλες… Μέχρι τότε όμως θα συνεχίζω να το παίζω cool και χαλαρή προσπαθώντας να φωνάζω πως δεν πρέπει να υπάρχουν στερεότυπα.

Διάβασε επίσης: 10 σημάδια που δείχνουν ότι είσαι καλύτερη μητέρα απ’ όσο νομίζεις!

Πώς να καλλιεργήσεις τη φαντασία του παιδιού σου!

Originally posted 2016-02-24 04:34:56.